Υπάρχει μια εξωτική χώρα που λέγεται Αδάλλε. Οι πολίτες απηυδισμένοι από τους πράσινους που κυβερνούσαν χρόνια τώρα και έτρωγαν με τη μεγάλη κουτάλα προσέφεραν τη διακυβέρνηση στους γαλάζιους με την ελπίδα να δουν καλύτερες μέρες.
Αμέσως όμως άρχισαν τα όργανα. Ένα πολιτικός επιδεικνύοντας το μοναδικό του προσόν να είναι ξάδελφος, εκβίασε τον Πρώτο και έτσι ανέλαβε σημαντικό υπουργικό θώκο. Όλοι έμειναν άναυδοι με την πρώτη στραβοτιμονιά και ανάμεναν τουλάχιστον ότι ο ξάδελφος θα εργάζονταν σκληρά για να δικαιολογήσει την εύνοια και την ευεργεσία.
Αντίθετα από το τι πίστευαν οι πολίτες, ο ξάδελφος δεν έκανε τίποτε σημαντικό, αλλά έμεινε ακλόνητος επί 4 χρόνια. Τέτοιο μάλιστα ήταν το θράσος του και η έπαρσή του, που απαίτησε και έγινε και πάλι υπουργός στη δεύτερη κυβέρνηση του Πρώτου και μάλιστα σε νευραλγικό για τη χώρα υπουργείο. Για δεύτερη φορά όλοι οι πολίτες έμειναν άναυδοι και απορούσαν και αγανακτούσαν με τα συμβαίνοντα.
Και μετά ήρθε η κρίση, έτσι ξαφνικά όπως ξεσπούν οι μπόρες. Και ο ξάδελφος έκανε και πάλι τις επιλογές του και το θαύμα του. Και βγήκε και στα κανάλια και έκλαψε και ζήτησε και τα ρέστα. Και εμείς σχεδόν τον λυπηθήκαμε.
Ο ξάδελφος δεν κατάλαβε ποτέ του ότι η καλύτερη θωράκιση και προστασία των δημοσίων προσώπων είναι οι γνώσεις και το αποτελεσματικό έργο και όχι η συγγένεια, η διαπλοκή και οι εκβιασμοί.
Θα μου πείτε, ποια είναι η λύση του δράματος; Ο ξάδελφος έστω και τώρα να κατανοήσει την πραγματικότητα (άραγε μπορεί; – άλλωστε είναι η τελευταία σοβαρή κίνηση που χαρακτηρίζει τα δημόσια πρόσωπα) και να πάει ήρεμα και απλά σπίτι του και να μην προσπαθήσει να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα στον Πρώτο αλλά και κυρίως στη χώρα.
