Στην Ελλάδα είναι πλέον κλασσική η έκφραση «κάτι γίνεται στον τομέα …». Ενώ πολλές φορές γίνονται πρωτοποριακές κινήσεις και οι έλληνες επιστήμονες βρίσκονται στην αιχμή των καινοτομιών, τελικώς όλα μένουν για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα στην ασάφεια και την αβεβαιότητα. Και μόνον ύστερα από πολλά χρόνια και αφού πλέον οι άλλες χώρες έχουν προχωρήσει σε εκτεταμένες εφαρμογές και έχουν δρέψει καρπούς και πολύτιμες εμπειρίες, αποφασίζουν και οι Έλληνες να ακολουθήσουν ασθμαίνοντας και φυσικά με πολύ μεγάλο κόστος και πονηριά το τρένο της εποχής.
Αυτό ακριβώς συνέβη και με τη λεγόμενη Τηλεϊατρική, η οποία στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1989! Περίεργο, αλλά μόλις χθες η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως εξήγγειλε το δικό της πρόγραμμα Τηλεϊατρικής http://ec.europa.eu/information_society/activities/health/policy/telemedicine/index_en.htm .
Γενικότερα το πρόβλημα της εισαγωγής των τηλεματικών τεχνολογιών στην υγεία βρίσκεται στα χέρια των ιατρών και των πολιτικών. Για πολλούς λόγους και οι δυο αυτές κατηγορίες Ελλήνων επιβραδύνουν κάθε εξέλιξη με γνώμονα μόνον το προσωπικό και ατομικό τους συμφέρον. Οι και δυστυχείς ασθενείς και οι νέοι επαγγελματίες υγείας αναμένουν στο ακουστικό τους και υφίστανται τις πεπαλαιωμένες τεχνικές και διεργασίες.
