Είδαμε και θαυμάσαμε τα γενόμενα κατά τις συνόδους των G7 στην Κορνουάλη, του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, τη συνάντηση Μπάιντεν – Πούτιν στη Γενεύη.
Όλα
κύλισαν ομαλά και έγινε λένε σημαντική πρόοδος στα θέματα που απασχολούν τον Πλανήτη
Γη και στα λεγόμενα περιφερειακά θέματα, με προεξάρχοντας τα θέματα ασφαλείας
και πανδημίας.
Είναι
όμως κάτι που το δικό μας μυαλό δε χωρά.
Είδαμε
συνεργασία Μακρόν – Ερντογκάν, χειραψίες, καλό κλίμα και συμφωνία για
μελλοντικές συνεργασίες. Αλήθεια πως ανέχτηκε ο Μακρόν τον Ερντογκάν, αυτόν που
έλεγε ότι ο Μακρόν χρειάζεται ψυχοθεραπεία,
Είδαμε
τον Έλληνα πρωθυπουργό να συνομιλεί με άνεση και ευγένεια με τον Ερντογκάν, ναι
αυτόν που έλεγε περιφρονητικά ότι εγώ στο ίδιο δωμάτιο δεν μπορώ να βρεθώ με το
Μητσοτάκη.
Είδαμε
την διπλωματική εγκαρδιότητα του Αμερικανού Προέδρου Μπάιντεν με τον Ερντογκάν,
αυτόν που έλεγε ότι ο πρώτος έχει βαμμένα τα χέρια του με αίμα.
Τι
σημαίνουν όλα αυτά; Αντί οι δυτικοί ηγέτες να συμπεριφερθούν με περιφρόνηση στο
άτομο του Ερντογκάν που προκαλεί με το πλέον προσβλητικό τρόπο τους διεθνείς
ηγέτες, επειδή διατυπώνουν διαφορετικές απόψεις από αυτόν και δεν εγκρίνουν τη διεθνή
τρομοκρατία που επιβάλλει σε γειτονικές της Τουρκίας χώρες. Και σε άλλες που
νομίζει ότι έχει ακόμα δικαιώματα της πάλαι πότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ξεχνούν
αυτά που έλεγε (και κάνει) και τον θεωρούν ως ισότιμο και με κύρος πρόεδρο
χώρας, που μεγαλώνει και τρώει ψωμί χάρις στις δυτικές κυρίως επενδύσεις.
Απλά ακατανόητα.
