Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή …

Όλοι θυμόμαστε το καταπληκτικό τραγούδι και τότε σχεδόν κλαίγαμε. Αυτά όμως τέλος.

Περάσαμε ανήμερα το Πάσχα στο δρόμο προς Σαλαμίνα.

Πέντε ή έξι όροφοι στη θέση προσφυγικών κατοικιών - στη θέση της «κάμαρας δυο πήχες».

Προφανώς πολλά λεφτά. Αλλά και καθόλου ελεύθερος χώρος.

Από την προσφυγιά και τις βασικές ανάγκες στην απληστία και την περιφρόνηση στο περιβάλλον και κυρίως στα παιδιά.

Που θα παίξουν; Και έτσι θα τρελαίνονται και θα τα σπάνε και θα καταστρέφουν.

Ελπίζουμε να έχουμε άδικο.