Ευημερία στα χρόνια της κρίσης …

Ο πλούτος που έχουν αποκτήσει οι αναπτυγμένες χώρες είναι πλέον εκτός λογικής. Οι άνθρωποι στις αναπτυγμένες κοινωνίες απολαμβάνουν αγαθά, υπηρεσίες και ποιότητα ζωής που αγγίζει σε πάρα πολλές περιπτώσεις τα όρια του ανεκτού, της απληστίας, της σπατάλης και της προκλητικότητας.

Ασφαλώς ακόμα και στις αναπτυγμένες κοινωνίες υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται πολλών από τα παραπάνω, λόγω κάθε λογής αποκλεισμών και αδυναμίας πρόσβασης σε αυτά.

Χρειάζεται ανορθολογισμός και αναγνώριση της λογικής ότι τα «επιτεύγματα» πρέπει να είναι  διαθέσιμα  σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων, έναντι περιορισμού της αύξησης της κατανάλωσης και της απόκτησης αγαθών πέραν ορισμένων ορίων.

Όσο δύσκολο και αν φαίνεται να καθοριστούν τα αποδεκτά όρια, αυτά πρέπει να διαμορφωθούν και να τεθούν σε εφαρμογή οικειοθελώς.

Τα πράγματα δεν είναι δύσκολα. Είναι εφικτό να υιοθετηθούν κανόνες και όρια, προκειμένου να εξασφαλιστεί η απαραίτητη ανάπτυξη, η τεχνολογική εξέλιξη και οι καινοτόμες εφαρμογές.

Προτείνουμε να συγκροτηθούν ομάδες ειδικών προκειμένου να επεξεργαστούν ικανοποιητικά επίπεδα κατανάλωσης και απόκτησης περιουσιακών στοιχείων στις αναπτυγμένες χώρες, και ταυτόχρονα προγράμματα ανάπτυξης των λιγότερο αναπτυγμένων περιοχών του πλανήτη, ώστε να διοχετευθούν πόροι για τις ανάγκες ανάπτυξης, όπως αναφέρθηκαν προηγουμένως.

ΥΓ: Η πρότασή μας έχει συνταχθεί εδώ και καιρό. Στις 22 Απριλίου διαβάσαμε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το άρθρο του Π. Παπακωνσταντίνου «Η Ευρώπη αναζητεί έξοδο κινδύνου». Σε αυτό περιλαμβάνεται και το μέρος με τίτλο « Μια ξεχασμένη ιδέα σε δημόσια συζήτηση» http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_22/04/2012_479825 . Πρόκειται για την ίδια ιδέα που τέθηκε εν μέρει σε εφαρμογή επί Ρούζβελτ, στις ΗΠΑ.

Ελπίζουμε ο δημόσιος διάλογος επί του θέματος αυτού να διευρυνθεί και να ενταθεί.