Έντονος προβληματισμός …

Διαβάσαμε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (EΛΛAΔA, Hμερομηνία δημοσίευσης: 04-08-13), τη συνέντευξη στον κ. Δημήτρη Ρηγόπουλο, του κ. Μύρωνα Μιχαηλίδη, καλλιτεχνικού διευθυντή της ΕΛΣ, με τίτλο «Να επενδύουμε στην εκπαίδευση και σε παραγωγή πολιτισμού» και υπότιτλο «Προσπαθούμε να φέρουμε την τέχνη της όπερας πιο κοντά στον αστικό πολιτισμό».

Απλά και κατανοητά πράγματα. Παράδειγμα προς μίμηση.

Λόγω της ηλικίας του κ. Μιχαηλίδη και της επιτυχίας του στο έργο του, ίσως η άποψή μας ότι η θητεία των στελεχών σε υψηλές θέσεις στη δημόσια διοίκηση και στη δημόσια σφαίρα πρέπει  να είναι μοναδική - και ίσως 5-ετής – να μην είναι ορθή.

Ίσως θα πρέπει  να υπάρχει η δυνατότητα μιας δεύτερης θητείας, αλλά πέραν αυτού ουδέν. Και αύτη η παραχώρηση θα πρέπει  να είναι για εξαιρετικές περιπτώσεις και μόνον με συμμετοχή των πολιτών στη λήψη της σχετικής απόφασης.

Η λογική λέει ότι η χώρα πρέπει να παράγει δεκάδες Μιχαηλίδηδες και να υπάρχει η ευχέρεια επιλογών. Αλίμονο στη χώρα που περιμένει να έχει  μια θεαματική επιτυχία ανά εικοσαετία, - τύπου Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου - και 19 χρόνια μιζέριας, αποτυχιών, μετριοτήτων, νεποτισμού, γερασμένων και κουρασμένων απομάχων με ηχηρά ονόματα «ηγετών» και κολλημένων στη καρέκλα περιμένοντας το μοιραίο.

Ο κόσμος βράζει γύρω μας και εμείς επιλέγουμε ως ηγέτες Ξαρχάκους, Πλάκες, Παπουτσήδες, Κακλαμάνηδες (δεν μπορώ να τους μνημονεύσω όλους) και άλλους γίγαντες, για να μας οδηγήσουν πίσω.