Δεν έχουν απομείνει σοβαροί πανεπιστημιακοί …

Παρακολουθούμε άναυδοι το νέο δράμα των πανεπιστημίων και μάλιστα το δράμα των νέων της Ελλάδας που πρέπει  να σπουδάσουν, να αναλάβουν ενεργό ρόλο στη ζωή, όσο ποιο γρήγορα γίνεται, με όσα περισσότερα προσόντα είναι δυνατόν και με όσο ποιο διαυγείς αρχές, πεποιθήσεις και στόχους, και να κάνουν σοβαρές και δημιουργικές οικογένειες. Και να συμβάλουν στο νέο αναπτυξιακό πρόγραμμα της χειμαζόμενης Ελλάδας.

Και αν’ αυτών τι;

Κλειστά πανεπιστήμια από πεισματάρηδες και κομματικά προσκείμενους πρυτάνεις, καθηγητές και στελέχη, ανθρώπους που δεν θα έπρεπε με κανένα τρόπο να βρίσκονται εντός των πανεπιστημίων. Ανθρώπων εκτός τόπου και χρόνου.

Δεν υπάρχουν σοβαροί καθηγητές για να διατυπώσουν έστω μια διαφορετική γνώμη; Να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να λειτουργήσουν τα ιδρύματα; Για να φανούν συνεπείς στους φοιτητές τους και στους συνεργαζόμενους ομολόγους τους διεθνώς; Για να σταματήσει να είναι τα πανεπιστήμια το ξέφραγο αμπέλι των κομματόσκυλων και των κομματικών σχεδιασμών για την άλωση εκ των έσω της χώρας και της τελικής της διάλυσής;

Δεν ξέρουμε τι να πούμε. Είναι δύσκολο το έργο που έχουν μπροστά τους όσοι σκέπτονται καλά. Αλλά πρέπει να βρουν και το θάρρος να επιβάλλουν τη λογική.