To Δημόσιο παραμένει ο καλύτερος εργοδότης …

«… Η σύγκριση των μισθών μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα αποκαλύπτει ότι οι στρεβλώσεις παραμένουν ύστερα από δύο Μνημόνια και περικοπές άνω των 40 δισ. ευρώ σε μία τριετία. Η σύγκριση καταλήγει πάλι εις βάρος των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά ότι το «μάρμαρο» της κρίσης και των Μνημονίων έχει πληρωθεί από το παραγωγικό μέρος της ελληνικής οικονομίας. Εξάλλου, αυτό φαίνεται και από την πλειονότητα του 1,5 εκατ. ανέργων, που προέρχεται κατά κύριο λόγω από τον ιδιωτικό τομέα (συμπεριλαμβανομένων αγροτών, αυτοαπασχολουμένων και επιχειρηματιών). Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και το υψηλό μη μισθολογικό κόστος (εισφορές) που επιβαρύνει περισσότερο τους Ελληνες επιχειρηματίες σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, εντείνοντας έτσι την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα, τη «μαύρη» εργασία, την εισφοροδιαφυγή, τη μείωση των ιδιωτικών επενδύσεων και ανακόπτει την ανταγωνιστικότητα …» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ,Ημερομηνία δημοσίευσης: 17-11-13).

Γιατί αδέλφια;

Το ελληνοκτόνο πολιτικό σύστημα ακόμα και τώρα στην κρίση κάνει ότι γουστάρει, ενώ οι ρυθμίσεις είναι προκλητικά καταστροφικές.

Λογικά οι αποζημιώσεις στο δημόσιο τομέα πρέπει να είναι μικρότερες του ιδιωτικού λόγω καλυτέρων συνθηκών εργασίας, εργασιακής ασφάλειας, πολλών διευκολύνσεων και ευκαιριών πρόσθετης εκπαίδευσης, ειδικών ευνοϊκών ρυθμίσεων προς εξασφάλισης ψήφων (και βέβαια δεν πρόκειται πότε τέτοιες ρυθμίσεις να σταματήσουν), συνδικαλιστικών δραστηριοτήτων και πιέσεων υπέρ των εργαζομένων κλπ., κλπ., αλλά με πλέον σημαντικό την εξασφάλιση συγκεκριμένων ωραρίων, 7 εργασίμων ωρών εβδομαδιαίως. Στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει καμιά τέτοια εξασφάλιση, απολύτως καμιά.

Καιρός για νέα οριζόντια περικοπή, αν δεν βρεθεί τρόπος να αυξηθούν οι αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα και να εξισωθούν, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον βαθμό, οι ανισότητες στις συνθήκες εργασίας.