Οι βαρώνοι της ψηφιακής εποχής …

Βρήκαμε ενδιαφέρον το άρθρο του κ. Πέτρου Παπακωνσταντίνου (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, 02.03.2014) με τον παραπάνω τίτλο.

Διαβάστε και εσείς το απόσπασμα που ακολουθεί:

« … Μια άλλη ριζοσπαστική ιδέα διατυπώθηκε προ ημερών από τον αρθρογράφο των Financial Times, Μάρτιν Γουλφ, σε άρθρο του με τίτλο «Σκλαβώστε τα ρομπότ για να ελευθερώσετε τους φτωχούς». Ο αρθρογράφος επικαλείται το βιβλίο δύο καθηγητών του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης, που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο «Η Δεύτερη Εποχή των Μηχανών» και προειδοποιεί για τον κίνδυνο δραματικής απώλειας θέσεων εργασίας εξαιτίας της πληροφορικής και της αυτοματοποίησης. 

Για την αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου, ο Γουλφ προτείνει τη θέσπιση αξιοπρεπούς κατώτατου εισοδήματος για όλους τους πολίτες – κάτι που, κατά τη γνώμη του, θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί με τη βαριά φορολογία σε κάθε είδους αντικοινωνική πρόσοδο: στις επιχειρήσεις που μολύνουν το περιβάλλον, στη μεγάλη ιδιοκτησία ακινήτων και, κυρίως, σε στις επιχειρήσεις που εισπράττουν πνευματικά δικαιώματα. «Τα δικαιώματα ιδιοκτησίας», γράφει ο Γουλφ, «είναι μια κοινωνική κατασκευή. Οφείλουμε να αναθεωρήσουμε την ιδέα ότι μια μικρή μειονότητα μπορεί να αποσπά τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη των νέων τεχνολογιών. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, το κράτος να καρπώνεται αυτομάτως μερίδιο των εισοδημάτων από τα πνευματικά δικαιώματα τα οποία προστατεύει». Κάτι απολύτως λογικό, καθώς είναι το κράτος που δαπανά τεράστια ποσά για τη λειτουργία εκπαιδευτικών και τεχνολογικών ιδρυμάτων, δηλαδή των υποδομών εκείνων πάνω στα οποία ορθώνονται –και εν μέρει παρασιτούν– τα διάφορα «τεχνολογικά θαύματα» του ιδιωτικού τομέα …».

Λογικά τέτοια θέματα πρέπει  να συζητηθούν ευρέως και στην ελληνική κοινωνία και μάλιστα με στόχο να διαμορφωθούν απόψεις και να σχεδιαστεί η κατάλληλη στρατηγική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που ήδη προκύπτουν και θα προκύψουν στο μέλλον.

Μόνον έτσι θα γίνει εφικτό να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις για την εκπαίδευση των νέων ανθρώπων και τις στρατηγικές ανάπτυξης ειδικών κλάδων της οικονομίας.

Λογικά τα πανεπιστήμια θα έπρεπε να το κάνουν από μόνα τους, αλλά ο στενός εναγκαλισμός με την εξουσία και τη διοίκηση, τα καθιστά ανάπηρα και καθυστερημένα.

Θα βρεθούν άραγε πρωτοπόροι, ρεαλιστές, καινοτόμοι και διορατικοί άνθρωποι για να δώσουν άλλο νόημα στη ζωή μας και να μας απεγκλωβίσουν από τη καθημερινή απραξία και την πολιτική κόπρο;