Διαβάζοντας την Ιστορία …

Η αχλύς του χρόνου απομακρύνει τον αναγνώστη και τον μελετητή από τις ανυπόφορες καταπονήσεις του σώματος, τις αντοχές του πνεύματος και της καρδιάς, τα διλήμματα του νου, τις αντιφάσεις εξαιτίας της καταπάτησης των δικαιωμάτων, των αρχών, της ελευθερίας, την αντοχή στη καταπίεση και φυσιολογικά μένουν μόνο τα ιστορικά γεγονότα, τα επιτεύγματα, τα μνημεία και τα ερείπια.

Έτσι κάθε ένας από εμάς μπορεί να φαντάζεται επιτεύγματα, επινοήσεις, προόδους, εξαιρετικές στρατηγικές, άνθιση των τεχνών, της αρχιτεκτονικής, του πολιτισμού. Αλλά δεν τον αγγίζουν τα βασανιστήρια, η καταπίεση, ο πόνος, οι προσβολές, τα εγκλήματα, τα βασανιστήρια, οι άσκοπες ή σκόπιμες σφαγές ηγετών, αμάχων, ακόμα και παιδιών.

Μένουν μόνο και θαυμάζουμε τα μνημεία.

Φυσικά αυτά δεν είναι ουτοπίες, αλλά πραγματικότητα. Ωστόσο όλα τα καλά και θαυμάσια επιτεύγματα των ανθρώπων αφορούσαν πάντοτε συγκεκριμένους ανθρώπους, συντεχνίες, φατρίες, αυλές, σχολές, ομάδες, ηγεμόνες, την πνευματική ελίτ, την εκκλησία, τα ιερατεία.    

Ο πλανήτης και οι κοινωνίες βαδίζουν στον αέναο κύκλο της ιστορίας αποδεικνύοντας ότι ο άνθρωπος είναι ένα ανθρωπόμορφο τέρας, εκμεταλλευτής και αδίστακτος μπροστά στο κέρδος και την ικανοποίηση των δύο ίσως μεγαλύτερων αδυναμιών του, της απληστίας και της επίκτητης και κατασκευασμένης ασυδοσίας.

Για αυτό κανείς δεν πρέπει να προσπερνά εύκολα και γρήγορα τα γεγονότα, αλλά πρέπει να στοχάζεται και να βάζει τον εαυτό του στο πλαίσιο της εποχής που μελετά. Και να μην ξεχνά (ενώ δεν έχει ίδια αντίληψη) και να αποφασίζει να μην κάνει αυτός τα ίδια πράγματα που έκαναν άλλοι, εις βάρος άλλων ανθρώπων. Η ζωή είναι πολύτιμη, αν και δεν την επιλέξαμε, και κανείς δεν πρέπει  να υποφέρει όσο είναι δυνατόν και ανθρωπίνως εφικτό.