Το σύνδρομο «δεν αγαπώ τη δουλειά που κάνω …»

Αν παρατηρήσει κανείς τους Έλληνες στη δουλειά τους, μάλλον σπάνια θα διαπιστώσει ότι ο εργαζόμενος εμφορείται από γνήσιο ενδιαφέρον για τη δουλειά που κάνει, θέλει να τον επαινούν, να διαπιστώνει την ευαρέσκεια του πελάτη ή του συνανθρώπου που δέχεται τις υπηρεσίες του, να επιδιώκει το χαμόγελο και την ικανοποίηση και να δέχεται κομπλιμέντα  για την προσφορά του.

Τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και μάλιστα αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες έχουν εξασφαλισμένη εργασία, καλές αποδοχές, πλεονεκτήματα και ευκαιρίες μοναδικές για περαιτέρω απόκτηση προσόντων και εξέλιξη και σχεδόν απουσία ελέγχου, ανυπαρξία αξιολογήσεως και πλήρη δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις. Αλλά είναι  πάντοτε δύστροποι έως κακότροποι, ανεύθυνοι και καταντούν τύραννοι.

Οι δυστυχισμένοι εργαζόμενοι είναι παθητικό για όλους. Για τους ίδιους, τους εργοδότες, τη κοινωνία. Λογικά, διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους ακατάλληλα, και δεν είναι οι καλύτεροι γονείς και σύζυγοι. Ούτε οι καλύτεροι συναλλασσόμενοι σε όλα τα επίπεδα και δραστηριότητες.

Δυστυχώς η κατάσταση αυτή δεν απασχολεί κανένα κοινωνικό λειτουργό ή κοινωνικό επιστήμονα. Όλα στη τύχη και ότι θέλει ας προκύψει. Ωχ αδελφέ.

Άνθρωποι που δεν αγαπούν  - ανεξάρτητα από τους λόγους – τη δουλειά που κάνουν, είναι παθητικό για όλους. Και η κατάσταση αυτή πρέπει να ανατραπεί άμεσα.