Η εξήγηση για τις εξαιρετικά χρονοβόρες ελληνικές διαδικασίες …

Η σύλληψη ιδεών, η διαμόρφωση προτάσεων και ο σχεδιασμός παρεμβάσεων και έργων προς υλοποίηση απαιτεί ΤΟΛΜΗ και ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Αυτά έχουν δαιμονοποιηθεί στην Ελλάδα, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν διαδικασίες ουσιαστικής αξιολόγησης.

Η τόλμη προέρχεται και καλλιεργείται από την κουλτούρα της ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ, της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ και της ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΚΟΙΝΩΝ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΩΝ ή τουλάχιστον ΚΟΙΝΩΝ ΣΤΟΧΩΝ, όπως για παράδειγμα «αποτελεσματικό σύστημα Υγείας» ή «εκπαίδευση καινοτόμων προδιαγραφών» κλπ..

Το επόμενο στοιχείο είναι η αδυναμία αποδοχής της έννοιας της ΚΟΙΝΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ. και του σχεδιασμού της.

Στο επίπεδο των ζυμώσεων προς διαμόρφωση των τελικών αποφάσεων, της διεκπεραίωσης και της εκτέλεσης των, το μείζον θέμα της διοίκησης είναι ο ΦΟΒΟΣ ανάληψη ευθυνών και οι τυχόν συνέπειές τους.

Τα στοιχεία αυτά  - όπως ο καθένας από εμάς έχει πάμπολες ευκαιρίες να διαπιστώσει στη ζωή του στη σημερινή Ελλάδα – δεν αντιμετωπίζονται ως κινητήριες δυνάμεις ή ανασταλτικοί προάγοντες. Απουσιάζουν. Δε καλλιεργούνται. Δεν διδάσκονται. Αναθεματίζονται.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι μεγάλες επεμβάσεις, έργα και μεταβολές γίνονται αργά, βασανιστικά, με παλινωδίες, οπισθοδρομήσεις, μεγάλες και άσκοπες δαπάνες και το τελικό προϊόν εξασφαλίζεται συνήθως άκαιρα, αργά και με πολύ μεγάλη καθυστέρηση σε σχέση με αντίστοιχες ενέργειες άλλων χωρών και κοινωνιών. Δε λαμβάνουμε επίσης υπόψη τη διαπλοκή και τις υποβολιμαίες παραλείψεις και τις «αστοχίες», που γίνονται για μεγιστοποίηση των ωφελημάτων προσώπων, εταιρειών και αρμοδίων σε θέσεις κλειδιά.

Τελευταίο παράδειγμα οι 4 (;) μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι. Όσο δε για ποιότητα και έξυπνες λύσεις και καινοτόμες καλύτερα να μη συζητάμε.

Άλλες απόψεις;