Κοινωνική Ευρώπη, μία νέα Παιδεία …

Με αφορμή το άρθρο του κ. ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΤΟΦΩΛΟΥ στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

… Ο ​​Ζακ Ντελόρ, θέλοντας κάποτε να δώσει μία περισσότερο πολιτική και κοινωνική διάσταση στην προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης, είχε υπογραμμίσει ότι είναι «αδύνατον να ερωτευτείς μία κοινή αγορά» όσο και να το προσπαθήσεις. Η βαθιά οικονομική κρίση, η οποία χτύπησε την καρδιά του ευρωπαϊκού οικοδομήματος απειλώντας και την ίδια την ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος, απέδειξε την αλήθεια των λόγων, τη στοχαστικότητα και τη διορατικότητα του σοφού πρώην ηγέτη της Κομισιόν. Η Ευρώπη χρειάζεται αναμφίβολα ένα ισχυρό κοινωνικό υπόβαθρο, υπερεθνικής εμβέλειας, όχι για να εξισορροπεί μόνο οικονομικές εξελίξεις, αλλά και για να καταφέρει να επιτύχει την ολοκλήρωσή της, την ένωση … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, 19.11.2017),

με τον παραπάνω τίτλο, βρήκαμε το άρθρο καλό, αλλά μάλλον γενικόλογο και κάναμε ορισμένες σκέψεις.

Για την Ελλάδα ένας δείκτης εξέλιξης θα ήταν αν μπορούσε να συνομολογήσει διμερείς και πολυμερείς συμφωνίες για την τακτική απασχόληση καθηγητών Γυμνασίου και Λυκείου και δασκάλων σε άλλες ευρωπαϊκές και τρίτες χώρες με ανεπτυγμένα εκπαιδευτικά προγράμματα για χρονική διάρκεια 1-3 χρόνια για την απόκτηση περισσότερων προσόντων και εξοικείωση με τα διαφορετικά συστήματα εκπαίδευσης και διαχείρισης των εκπαιδευτικών διεργασιών.

Προφανώς ένα τέτοιο πρόγραμμα θα πρέπει να είναι αμφίδρομο και να δίνεται η δυνατότητα σε εκπαιδευτικούς άλλων χωρών να προγραμματίσουν 1 έως 3 χρόνια παραμονής και εργασίας στην Ελλάδα.

Η γλώσσα διδασκαλίας θα πρέπει να είναι για τους ξένους εκπαιδευτικούς η γλώσσα που μιλούν, ενώ για τους Έλληνες η γλώσσα της χώρας υποδοχής.

Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι συζητάμε για ένα πρόγραμμα τύπου ERASMUS, για επαγγελματίες εκπαιδευτικούς ή εκπαιδευόμενους εκπαιδευτικούς.

Τα πλεονεκτήματα ενός τέτοιου προγράμματος θα είναι πολύ σημαντικά και θα προάγεται και ο πολιτισμός αμφοτέρων των χωρών αποστολής και υποδοχής.

Μπορούμε να ακούσουμε σχόλια και ίσως άλλες προτάσεις;