Διαχείριση απορριμμάτων: κάν’ το όπως η Φινλανδία …

… Ο κόσμος δεν πετάει τα πάντα στον κοινό κάδο. «Τα χαρτιά, τα χαρτόνια, το γυαλί και το μέταλλο τα πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ ή σε ειδικά σημεία ανακύκλωσης. Εχουμε κάδους στο σπίτι και τα διαχωρίζουμε. Τα καταστήματα που πωλούν τα προϊόντα δέχονται πίσω τις συσκευασίες. 

Χωριστά ρεύματα ανακύκλωσης σε δρόμο του Ελσίνκι. Οι κάδοι για τα κοινά απορρίμματα βρίσκονται μέσα στα κτίρια ή στις αυλές, ενώ η ανακύκλωση των υπολοίπων γίνεται σε εγκαταστάσεις όπως της φωτογραφίας, σε ειδικά κέντρα ή στα καταστήματα από όπου αγοράστηκε ένα προϊόν.

Για παράδειγμα, τα ληγμένα φάρμακα στο φαρμακείο, τα κουτιά από τις μπογιές στο χρωματοπωλείο κ.ο.κ. Ειδικά για τα πλαστικά μπουκάλια και τα κουτάκια αναψυκτικών ή ποτών, τα βάζεις σε ένα μηχάνημα που σκανάρει τον κωδικό τους και σου επιστρέφει 0,25-0,40 ευρώ. Αν σκεφτείς ότι ένα μικρό μπουκάλι νερό κοστίζει μισό ευρώ, ουσιαστικά παίρνεις πίσω την αξία του» … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, 02.09.2019 : 21:15).

Τι μαγικό συμβαίνει τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και οι πολίτες αγαπούν το περιβάλλον, σέβονται  τα χρήματά τους που αφειδώς δίνουν  στο κράτος, αλλά απαιτούν να υπάρχουν υπηρεσίες καλές και σύγχρονες, δε ρυπάνουν κάθε χώρο και ιδιαίτερα τους δημόσιους, έχουν στοιχειώδη αισθητική, αγαπούν τη τάξη και τη νοικοκυροσύνη; Και τα κράτη έχουν αρχές που επιβάλλουν το Νόμο και τους κανόνες στους οποίους έχουν όλοι συμφωνήσει, ότι αποτελούν τη βάση κοινωνικής συμβίωσης και προόδου.

Εδώ τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει και τίποτε δεν λειτουργεί. Όλοι στο δημόσιο τεμπελιάζουν (;), κανένας δεν είναι στο πόστο του, κανείς δεν ελέγχεται, και δεν αξιολογείται και τα αποτελέσματα είναι άθλια, προσβλητικά και τραγικά.

Ελλάς σκουπιδολάγνα, σκουπιδοβριθής, απέραντος σκουπιδότοπος, ιερά σκουπίδια που κανείς δεν τα αγγίζει και περιμένουν τη Μάνα Φύση να τα αποικοδομήσει και να τα εξαφανίσει.