Η φάμπρικα της λαθρομετανάστευσης …

Οι πολίτες που έχουν συναναστραφει με λαθρομετανάστες ή πολίτες άλλων χωρών που «βρέθηκαν με μαγικό τρόπο» στην Ελλάδα τα χρόνια από την εποχή πρωθυπουργού Σημίτη, έχουν ακούσει ιστορίες επί ιστοριών των ανθρώπων αυτών και την εκμετάλλευση τους από το σύστημα, τις αρχές, τους αρμοδίους και τους φύλακες του νόμου και της τάξης.

Πολλοί από αυτούς, ίσως οι πιο τυχεροί, οι πιο ικανοί, εκείνοι με περισσότερα προσόντα, εκείνοι με καλούς τρόπους και καλό χαρακτήρα (κυρίως γυναίκες)  βρήκαν καλές δουλειές σε οικογένειες με μεγάλα και δύσκολα προβλήματα, κυρίως ως εσωτερικοί φροντιστές ηλικιωμένων ή ατόμων με προβλήματα υγείας.

Τις δουλειές αυτές δεν επιθυμούν Ελληνίδες, ενώ και οι οικονομικές τους απαιτήσεις είναι απλά δυσβάστακτες για τις περισσότερες  ελληνικές οικογένειες.

Ας ληφθεί υπόψη ότι μια τέτοια εργασία, με διαβίωση στο σπίτι «φιλοξενίας» και όλα τα έξοδα πληρωμένα, δεν κοστίζει ποτέ λογικότερο από 1000 € μηνιαίως, ενώ και οι τάσεις σήμερα είναι αυξητικές και μάλιστα με ταχύτατο ρυθμό.

Η καταπληκτική οικονομική ανάπτυξη της Πολωνίας, η έλλειψη εργατικών χεριών στη δυτική Ευρώπη, οι καλύτερες συνθήκες εργασίας γενικώς και η μεγάλη κινητικότητα που απολαμβάνουν πλέον όλοι οι πολίτες της Ευρώπης των 27, έκαναν χιλιάδες ξένους (αλλά και Έλληνες), να εγκαταλείψουν τη χώρα, αφού εκπαιδεύτηκαν σχεδόν στου κασίδη το κεφάλι σε τέχνες και επαγγέλματα μεγάλης ζήτησης στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα πλέον οι δικές μας πληροφορίες λένε ότι μόνον γυναίκες από τη Γεωργία δείχνουν διάθεση εργασίας στον προαναφερθέντα τομέα. Αλλά η ζήτηση μεγαλώνει και η προσφορά μειώνεται, ενώ αυξάνει και το σχετικό κόστος.

Ο καθένας μας μπορεί πλέον να καταλάβει τι έγινε και γίνεται.

Εκείνος που δε θέλει να δει την πραγματικότητα είναι το κράτος που διευκολύνει ουσιαστικά όλους τους επίορκους να καπηλεύονται τον ανθρωπισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις κοινωνικές κατακτήσεις, και τις ανάγκες άλλων ανθρώπων και πλουτίζουν ασύστολα, προκλητικά, παρανόμως και χυδαίως.

Πως θα αντιμετωπιστεί η κατάσταση όταν όλοι σχεδόν λίγο ή πολύ παρανομούμε;

Πως θα παταχθούν τα κυκλώματα μέσα στις δομές του κράτους;

Γιατί το άθλιο ελληνικό γκουβέρνο αρνείται πεισματικά και για δεκάδες χρόνια να καταγράψει ποιος είναι μέσα στη χώρα, πως ζει και πως χρησιμοποιεί τις δημόσιες υπηρεσίες;

Γιατί επιτρέπουν στα κυκλώματα των άθλιων εκμεταλλευτών της δυστυχίας των ανθρώπων να παρανομούν και να πλουτίζουν;

Γιατί το κράτος δεν θέλει να ξέρει που είναι οι ανάγκες σε ανθρώπινο δυναμικό και προσόντα και να δρομολογήσει κατάλληλες λύσεις και διαδικασίες;

Αυτά και άλλα πολλά σκέπτεται ο νομοταγής Έλλην πολίτης και τον πιάνει ‘ίλιγγος. Μπαίνει στο καβούκι του και απλά ελπίζει στο θαύμα του εκσυγχρονισμού και της νομιμότητος.

Αλλά μάλλον ματαίως.