Εντυπώνεις από ένα σύντομο ταξίδι, αρχές Δεκεμβρίου 2019, στην περιοχή της Βυτίνας …

Είχαμε πολλά χρόνια να επισκεφτούμε την περιοχή. Άλλαξε προς το καλύτερο. Αλλά παραμένει μια ελληνική περιοχή με καλά και κακά. Μάλλον η νοικοκυροσύνη αργεί. Απελπιστικά.

Η διαδρομή Βυτίνα - Ελάτη- Λιμποβίτσι - Στεμνίτσα – Δημητσάνα – Βυτίνα είναι ελατοσκεπής, από τις αξιόλογες της ορεινής Ελλάδος. Το τοπίο στο σκέλος Στεμνίτσα – Δημητσάνα – Βυτίνα είναι εντελώς διαφορετικό με τα έλατα να κάνουν την εμφάνισή τους και πάλι λίγο πριν την Καρκαλού. Είναι απορίας άξιο ποιος και πότε έφτιαξε το δρόμο Ελατη -Στεμνιτσα, μια και η περιοχή είναι ακατοίκητη. Ο δρόμος είναι μάλλον σε καλή κατάσταση αλλά χρειάζεται επειγόντως συντήρηση, ιδιαιτέρα το τμήμα μερικά χιλιόμετρα πριν και μέχρι το χωριό (;) Λιμποβίτσι, που βρίσκεται το σπίτι τα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Η περιοχής έχει μεγάλη ιστορική σημασία και αναρωτιόμαστε κατά πόσο θα συμπεριληφθεί στους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και με ποιο τρόπο.

Υπάρχει βελτίωση στην αισθητική των οικισμών και τον αριθμό των νέων  κατασκευών, αλλά είναι ακόμα μακριά από τα επιθυμητά επίπεδα. Κανένας οικισμός με τα σημερινά μεγέθη δεν μπορεί να δημιουργήσει και να συντηρήσει καλές οικονομικές συνθήκες. Ως αποτέλεσμα οι νέοι θα φεύγουν και όσοι μένουν περιμένουν τους τουρίστες Έλληνες και ξένους του Σαββατοκύριακου, των ειδικών εορταστικών περιόδων και των ειδικών κλιματολογικώς ή πολιτιστικώς ελκυστικών περιόδων. Έτσι η ανάπτυξη ή η κάποια οικονομική καλή κατάσταση είναι μάλλον τυχαία και όχι προγραμματισμένη και αξιόλογη.

Είναι απορίας άξιο ποιες είναι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της ευρύτερης περιοχής, δεδομένου ότι δεν υπάρχουνε εμφανώς τουλάχιστον παραγωγικές μονάδες. Ήταν ημέρα Σάββατο και χάρις στους εκδρομείς, λογικά από την Αθήνα, υπήρχε κίνηση στη Στεμνίτσα,  κατανάλωση σε εστιατόρια, καφενεία, καφετέριες και καταστήματα τοπικών προϊόντων και επισκέψεις στις ανοιχτές εκκλησίες στο Λιμποβίτσι και τη Στεμνίτσα.

Είμαστε της άποψης ότι η μεγάλη ευκαιρία για τη δημιουργία νεών σύγχρονων οικιστικών συγκροτημάτων στην ευρύτερη περιοχή μετά τις πυρκαγιές του 2007 χάθηκε οριστικά. Οι οικισμοί που έπαθαν μεγάλες καταστροφές οικοδομήθηκαν εκ νέου εκεί όπου βρίσκονταν κατοικίες και έτσι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία δημιουργίας λιγότερων αλλά οικονομικώς βιώσιμων οικιστικών συγκροτημάτων. Η περιοχή έμεινε στη μιζέρια της παλιάς δομής, χωρίς έτσι προοπτικές σοβαρής ανάπτυξης και σοβαρών υποδομών. Αυτά ως μνημόσυνο, γιατί οι επισημάνσεις μας αυτές έγιναν και την περίοδο μετά τις καταστροφές αλλά  κανείς  δεν έλαβε το κόπο να σκεφτεί σοβαρά το μέλλον. Η πολιτική των μπαλωμάτων επικράτησε, όπως και η λογική εγώ θέλω το νέο σπίτι μου εκεί που ήταν το παλιό.

Αν κρίνουμε από το ξενοδοχείο στο οποίο μείναμε στην περιοχή της Βυτίνας, ο επαγγελματισμός είναι μάλλον άγνωστος και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους τραγικά απόντες. Όλα γίνονται εκ των εντόνων και ότι κατεβάσει η κούτρα του καθενός. Χωρίς προδιαγραφές, κανόνες, ελέγχους, συμμόρφωση. Έτσι η εξέλιξη θα είναι αργή χωρίς προοπτικές και σημαντικά αποτελέσματα. Οι πόλεις «ντου ιτ γιορσέλφ» όπως έχουμε  επισημάνει στο Ημερολόγιο Απλά και Κατανοητά (βλέπετε https://simpleandclear.blogspot.com/2010/04/blog-post_03.html ) είναι η μόνη στρατηγική που εφαρμόζεται και επικρατεί.