Ο στραβός δρόμος που πήρε η Ελληνική γλώσσα …

Η Ελληνική γλώσσα θα θέλαμε να εξελίσσεται συν τω χρόνω και πάντοτε προς τη καλύτερη δυνατή κατεύθυνση. Λογικά πρόκειται για νομοτέλεια και ασφαλώς συμβαίνει σε όλες τις γλώσσες του Κόσμου. Δεν είμαστε σε θέση όμως να πούμε ότι προοδεύει. 

Θα είναι ευχής έργον και η Ελληνική γλώσσα να κάνει βήματα προόδου και μάλιστα η χρήση της να γίνεται περισσότερο ουσιαστική, εκλεπτυσμένη και δημιουργική.

Δυστυχώς όμως διαπιστώνεται μάλλον οπισθοδρόμηση και εγκατάλειψη των προσπαθειών βελτίωσης και ανάδειξής της.

 

Η αγγλική γλώσσα έχει εισβάλλει ως οδοστρωτήρα στην  καθομιλουμένη και οι νεοέλληνες βαυκαλίζονται νομίζοντας ότι πετώντας σκόρπιες αγγλικές λέξεις ψηλώνουν μερικούς πόντους σαν να φοράνε τακούνια, γυναίκες και άνδρες.

 

Δε γίνεται καμιά προσπάθεια να κυριολεκτούμε και να περιγράφουμε όσο καλλίτερα και εναργέστερα μπορούμε επιχειρήματα, καταστάσεις, συναισθήματα, απόψεις, Έχουμε σχεδόν παραιτηθεί από διηγήσεις με ουσία, διαύγεια και καλλιέπεια και πουθενά ούτε καν στο σχολείο δε προσπαθούν οι δάσκαλοι να ενθαρρύνουν τα παιδιά να μάθουν να κάνουν καλή χρήση της γλώσσας.

 

Το θέμα βέβαια είναι πως μπορεί να αναστραφεί η απαράδεκτη κυριολεκτικώς αυτή κατάσταση. Μια διάσταση είναι η προοπτική προσωπικής καλλιέργειας και προσπάθειας. Αυτή μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά αν οι νεοέλληνες και κυρίως τα παιδιά ενθαρρύνονται και καθοδηγούνται να διατυπώνουν τις απόψεις τους γραπτώς.

 

Μήπως πρέπει να κάνουμε και τα σημερινά παιδιά να αγαπήσουν τα μολύβια, τα στυλό, τους κοντυλοφόρους, τις πέννες, τις γόμες, το μελάνι, το στυπόχαρτο, τις ξύστρες, τα ωραία τετράδια και μπλοκ, τη καλλιγραφία; Να μην αφήσουμε τα τάμπλετ και τα κινητά να εξαφανίσουν όλα όσα προαναφέραμε.