Σκέψεις με αφορμή τις σχέσεις τιμών και αξίας των ενεργειακών πηγών κλπ. …

Τώρα που οι τιμές της ενέργειας τσούζουν και γονατίζουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ενώ εξακολουθεί η εξάρτηση των δυτικών χωρών από αυταρχικά και χουντικά καθεστώτα που επιτίθενται και εισβάλλουν σε χώρες κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να μη θέλουν να πείσουν όσους πολίτες διαφωνούν. Για τη χρήση πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, όσους πιστεύουν ότι οι ανεμογεννήτριες προσβάλλουν τη Φύση και τους συμπαθείς κατοίκους της, ότι τα φωτοβολταϊκά δεν είναι επικίνδυνα, ότι τα υδροηλεκτρικά δε κάνουν μόνον ζημιά, ούτε αντιστρατεύονται τις παραδόσεις και το ένδοξο περιελθόν και ότι οι νέες τεχνολογίες δε φέρουν μόνον ρύπανση και πάλι εξαρτήσεις. 

Η σύντηξη απέχει μάλλον δεκαετίες από την εμπορική χρήση, το υδρογόνο δεν έχει ακόμα θετικό ισοζύγιο (δεν παράγεται με μικρότερες ποσότητες ενέργειας από ότι προαφαίρει), ενώ τα προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας χρειάζονται χρόνο για να υλοποιηθούν και έξυπνες λύσεις και φαίνεται να μην είναι ακόμα αποτελεσματικά. Αποτελεσματικό μέτρο ήταν μόνον η κατάργηση των λαμπτήρων πυρακτώσεως των 100 βατ και η αντικατάστασή τους με λαμπτήρες αρχικά οικονομίας και κατόπιν LED/ΛΕΝΤ.

 

Καιρός να αναθεωρηθούν πολλές παγιωμένες καταστάσεις, ο ρόλος των συντεχνιών, η θέση της έρευνας και της τεχνολογίας στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ο ρόλος και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, πολλές ρυθμίσεις του νομικού μας πολιτισμού (όπως η εύκολη προσφυγή σε χρονοβόρες διεργασίες αναζητώντας  νομικά ερείσματα κατά των συγχρόνων τεχνολογιών, με επίκληση δήθεν περιβαλλοντικών αξιών), η διευκόλυνση της συμμετοχής των πολιτών στις πολίτικές διεργασίες, οι κανόνες διαβουλεύσεων και η διεύρυνσή τους και η διαφάνεια σε όλες τις λειτουργίες της δημόσιας διοίκησης, κα.

 

Η εποχή των δικτατόρων, των χουντικών, των αυταρχικών καθεστώτων και των «μονίμων ηγετών» πρέπει να τελειώσει και να αναζητηθούν και να επιβληθούν νέοι κανόνες διακυβέρνησης υπέρ των πολιτών και όχι των συντεχνιών, των ελίτ, των πλουσίων που χρησιμοποιούν το χρήμα ως μέσο επιβολής και προνομίων, των μαφιόζων.

 

Δύσκολο, και επιβεβλημένο και όχι ακατόρθωτο.