Πολλές καλές ιδέες πέφτουν στο κενό της θολής τιβί κουλτούρας …

 Η κα Άννα Διαμαντόπουλου προτείνει:  

Η Ελλάδα, υλοποιώντας μια στρατηγική αποτροπής, είναι σε θέση παράλληλα να πάρει πρωτοβουλίες ειρήνης και ανάπτυξης. Ας σκεφτούμε σε πρώτο επίπεδο μια συζήτηση τεχνοκρατών για την υπαγωγή της διαχείρισης των κοιτασμάτων σε μια κοινή ανώτατη αρχή, όπου κάθε χώρα θα συμμετέχει με βάση αυτό που μπορεί να προσφέρει: φυσικούς πόρους, υψηλή τεχνολογία, θαλάσσιες και χερσαίες οδεύσεις, εμπειρία και αγορές … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ, 21.03.2022 • 13:33).

Δε μάθαμε, δεν ακούσαμε, δεν είδαμε να εκδηλωθεί κάποιο ενδιαφέρον από τους ταγούς της Ελληνικής κοινωνίας για διευρυμένη συζήτηση επί αυτού και άλλων ενδιαφερόντων θεμάτων και παραλήπτες τους πολίτες της χώρας και ιδιαίτερα τους νέους.

 

Ούτε και βλέπουμε τις χιλιάδες φοιτητές μας και τους άγριους και απαιτητικούς μαθητές των Λυκείων (τουλάχιστον όσους έχουν ήδη το δικαίωμα ψήφου) της χώρας να απαιτούν συζητήσεις, αναλύσεις, προτάσεις, σενάρια, προγράμματα, αξιολογήσεις και μελέτες (ΣΣ: Κάποιες προσπάθειες κάνει η διαΝΕΟσις, αλλά και αυτές ούτε προβάλλονται ούτε και γίνονται αντικείμενο ενδιαφέροντος).  Που ίσως να φέρουν την Άνοιξη στη χλωμή, μα πρόωρα μαραζιασμένη, προβληματική από τις κακουχίες και τις αλλεπάλληλες κρίσεις και αδύνατη να σκεφτεί με όρους ενάρετου κύκλου το μέλλον της, Ελλάδα.

 

Και περιμένει, όχι από τους σαραβαλιασμένους, ρυπογόνους, μεγάλης κατανάλωσης και εκπέμποντες συνεχώς και μεγάλες ποσότητες ρύπων αυτοαποκαλούμενων διαμορφωτών συμπεριφορών και απόψεων, αλλά τους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας να δείξουν το δρόμο της προόδου, της καινοτομίας, της εξέλιξης και της προσπάθειας κατάκτησης της ευημερίας (κυριολεκτικώς).

 

Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ως εξής: Φέξε μου και γλίστρησα ή Όνειρα Θερινής Νυκτός.