Με αφορμή το άρθρο «Η επιστροφή της Γερμανίας» …

Ο συντάκτης κ, Βασίλης Νέδος γράφει μεταξύ άλλων: 

Η κεντρική θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη εξηγείται ιστορικά, πολιτικά, πολιτισμικά, κοινωνικά. Στη διάρκεια του μεταπολεμικού κόσμου η Γερμανία από ηττημένη μετατράπηκε σε μια παγκοσμίων διαστάσεων δύναμη, απέχοντας με μια σχεδόν μεταφυσική ευλάβεια από τη χρήση ή την απειλή χρήσης οποιασδήποτε μορφής σκληρής ισχύος, ακόμα και όταν αυτό έμοιαζε επιβεβλημένο. Η Αγκελα Μέρκελ, πιστή σε αυτή την παράδοση, προχώρησε στη μετεξέλιξη αυτού του δόγματος, μετατρέποντας τη Γερμανία και σε παράγοντα κατευνασμού. Το μεσημέρι της Κυριακής όλα αυτά άλλαξαν σε 80 λεπτά. Τόσο περίπου κράτησε η ομιλία του καγκελαρίου της Γερμανίας Ολαφ Σολτς στην Μπούντεσταγκ. Ενας πολιτικός ήπιων τόνων, δίχως κάποιο ιδιαίτερο επικοινωνιακό χάρισμα, άθεος ο ίδιος, μεγαλωμένος στην Κάτω Σαξονία από προτεστάντες γονείς και τυπικά συγκρατημένος σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, ουσιαστικά ανακοίνωνε τη μετάβαση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας σε μια επόμενη φάση. Η υπόσχεση για «τουλάχιστον 2%» του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού για την άμυνα, η δημιουργία ειδικού ταμείου 100 δισ. ευρώ για την ενίσχυση των αμυντικών δυνατοτήτων της Μπούντεσβερ, η ένταξη περισσότερων στρατιωτών στις Ομάδες Κρούσης του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη και η απόφαση να αποσταλούν επιθετικά όπλα στους Ουκρανούς που εξακολουθούν να αντιστέκονται στη ρωσική επιθετικότητα αποτελούν από μόνες τους εξαγγελίες που ουσιαστικά αλλάζουν το δόγμα της Γερμανίας … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 01.03.2022 • 20:48).

Δε συμφωνούμε σε όλα όσα περiγράφονται στο άρθρο. Οι εξαγγελίες, μας προκάλεσαν και ένα αίσθημα φόβου, αν δημιουργηθεί ισχυρή στρατιωτική Γερμανία η οποία όπως έκανε μέχρι τώρα και με τα οικονομικά θέματα, θα δρα ανεξάρτητα από την ΕΕ και θα αποφασίζει μονομερώς για τις πολιτικές της και τις επιθυμίες της ως κυρίαρχο κράτος. Δε θα ξεχάσουμε τη Γερμανική διείσδυση στην ανατολική Ευρώπη, στο Ουζμπεκιστάν τη δεκαετία του 2000 (την είδαμε με τα μάτια μας το 2001), την επιβολή της στη διαμέλισης της πρώην Γιουγκοσλαβίας (και τον πόλεμο που ακολούθησε) και τη διείσδυσή της στα Βαλκάνια. Τις σχεδόν αδελφικές τις σχέσεις μέχρι έρωτος, με τη Τουρκία, παρά την εισβολή της και τη κατοχή του 40% σχεδόν του κυπριακού εδάφους (εδώ και 45 και πλέον έτη).

 

Ασφαλώς και είμαστε υπέρ μιας κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της ΕΕ και της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών μελών και της απόλυτης προστασίας των εξωτερικών συνόρων της.

 

Αλλά προς Θεού. Όχι υπερβολές και όχι να λαμβάνονται αποφάσεις με πλήρη ανεξαρτησία κινήσεων και εκτός πλαισίου της ΕΕι  Η εισβολή στην Ουκρανία δείχνει ότι πολλά πράγματα εντός της ΕΕ πρέπει να μελετηθούν εκ νέου με μεγάλη προσοχή και να προκύψουν νέες ρυθμίσεις και κανόνες (μεταξύ των οποίων και ο κανόνας της λήψεως αποφάσεων εντός της ΕΕ με πλειοψηφία και όχι ομοφωνία, πλην ειδικών περιπτώσεων ίσως).

 

Εμείς θα ζητούσαμε να τεθούν εξ αρχής κανόνες προς διαμόρφωση της νέας στρατηγικής υπεράσπισης της ακεραιότητας των χωρών μελών, της μη παραβίασης των συνόρων και της αυτόματης συμμετοχής στην άμυνα μέλους που υφίσταται έξωθέν επιβουλή, οικονομική, στρατιωτική, γεωπολιτική ή άλλη, οποιασδήποτε μορφής. Αποφάσεις για οριοθέτηση Ευρωπαϊκής ΑΟΖ σε όλα τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ. Θα θέλαμε επίσης να δούμε κοινή αμυντική βιομηχανία και όχι «υποχρέωση/ανάγκη» αγοράς οπλικών συστημάτων από τις μικρότερες χώρες (βλέπετε https://simpleandclear.blogspot.com/2021/02/blog-post_7.html ). Ο ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών μελών για το πλασάρισμα αμυντικών συστημάτων σε χώρες μέλη που τα έχουν ανάγκη και το πάρε δώσε με εχθρούς ή απειλητικούς συμμάχους χωρών της ΕΕ (και δεν είναι λίγοί) πρέπει να λάβει άμεσα τέλος.