Κενά και αστοχίες στην πολιτική για το περιβάλλον …

Χωλαίνει ο μηχανισμός του περιβαλλοντικού δικαίου, σύμφωνα με έκθεση του WWF Ελλάς, ενώ και ο τρόπος εφαρμογής της σχετικής νομοθεσίας έχει διαχρονικά προβλήματα

Εντονο προβληματισμό προκαλεί το γεγονός πως στην Ελλάδα –όπως και σε άλλες χώρες του κόσμου– οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου μετά τη μεγάλη μείωση το 2020, λόγω πανδημίας, το 2021 παρουσίασαν άνοδο, που υπερκάλυψε σημαντικά την πτώση της προηγούμενης χρονιάς. Φωτ. A.P. PHOTO/PETER DEJONG.

Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στις παραβιάσεις του ευρωπαϊκού περιβαλλοντικού δικαίου, ενώ καταγράφονται σοβαρά ελλείμματα πολιτικής βούλησης, διαφάνειας και δημόσιας διακυβέρνησης στον τομέα της περιβαλλοντικής πολιτικής και ειδικά όσον αφορά την πορεία της χώρας προς την κλιματική ουδετερότητα και την περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Αυτό τονίζεται σε έκθεση του με τίτλο «Πολιτικά και θεσμικά κενά προς την κλιματική ουδετερότητα», που δόθηκε τη Δευτέρα στη δημοσιότητα … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10.11.2022 • 23:31).

 

Υπάρχει Έλλην που να περίμενε κάτι καλλίτερο; Πρωτίστως μια τέτοια έκθεση πρέπει να γίνεται σε ετήσια το αργότερο βάση από το αρμόδιο υπουργείο, τις Περιφέρειες και τους δήμους, ενώ άλλοι φορείς όπως η WWF Ελλάς με δικές τους εκθέσεις θα συμβάλλουν στη καλλίτερη ανάλυση της καταστάσεως και στη διαμόρφωση καλλίτερων πολιτικών και στρατηγικών υπέρ του Περιβάλλοντος.

 

Στην Έκθεση της WWF Ελλάς επισημαίνονται ιδιαίτερα προβλήματα που επιτείνονται

    α) στις υπό διωγμό περιοχές ΝΑΤΟΥΡΑ 2000 και

    β) από την εκτός σχεδίου δόμηση

 

Οι δύο αυτοί τομείς αποτελούν προσφιλείς στόχους πολίτικής όλων των κυβερνήσεων εναντίον του Περιβάλλοντος και υπέρ του πελατειακού Κράτους, που πασπαλίζεται μονίμως με τη χρυσόσκονη των αναπτυξιακών σχεδίων, των ανεπρόκοπων στυλοβατών και των εργαζομένων της δημόσιας διοίκησης. Όλων αυτών που πλουτίζουν από τα ρουσφέτια, την ανικανότητα και τη συστηματική παραβίαση των νόμων με αντάλλαγμα οικονομικά οφέλη.

 

Και η ζοφερή εικόνα εμπλουτίζεται με το κατεστημένο της Δικαιοσύνης, που σε αγαστή σύμπνοια με τις κυβερνητικές πολιτικές, επιμένει στη τυπολατρική ερμηνεία των νόμων που ψηφίζει μια «περίεργη Βουλή» και επικεντρώνεται στα δευτερεύοντα και ανούσια, με αποτέλεσμα να γνωμοδοτεί συχνά (πλέον του δέοντος) εις βάρος τελικά του Περιβάλλοντος, της Φύσεως, των διεθνών συμβάσεων και αλλά και της λογικής.

 

Οι κυβερνήσεις ξέρουν μόνον να διορίζουν μονίμους υπάλληλους αλλά να αδιαφορούν αν  παράγουν έργο, ποιας ποιότητας και αν εφαρμόζουν του νόμους που οι ίδιες και οι προηγούμενες έχουν ψηφίσει.