Και πάλι οικοκυρικά, πρώτες βοήθειες, μικροεπισκευές, κα. στο σχολείο …

Βλέπουμε μετά λύπης μας τα νέα παιδιά να μη μαθαίνουν τίποτε από τα μικρά και καθημερινά που πρέπει να γνωρίζουν και να είναι σε θέση να αξιοποιήσουν. 

Οι δεξιότητες αυτές είναι απαραίτητες για να κάνουν τη καθημερινότητά μας καλλίτερη, λειτουργικότερη και γιατί όχι να ξοδέψουμε λιγότερα χρήματα και να μη σπαταλάμε χωρίς λόγο το χρόνο μας.

 

Τα νέα παιδιά δε ξέρουν πλέον στη συντριπτική τους πλειοψηφία να προσέχουν τον εαυτό τους και την υγεία τους, να  επισκευάζουν ζημιές στο σπίτι, να ασχολούνται με το κήπο. Τα κορίτσια δε γνωρίζουν πλέον να κεντούν, να πλέκουν, να ράβουν, να μαγειρεύουν, να είναι σε θέση να παρέχουν πρώτες βοήθειες, να βάψουν, να αλλάξουν λάμπες, ασφάλειες, να γνωρίζουν θέματα που αφορούν τα απορρυπαντικά, την υγιεινή, να χειριστούν μωρά, να βάλουν πλυντήριο, κα., κα. Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για τα αγόρια δεδομένου ότι πλέον πολλοί άνθρωποι ζουν μόνοι τους, ή εργάζονται και οι δυο σε ένα ζευγάρι/σπίτι.  Φαντάζομαι ότι το μήνυμα ελήφθη και γίναμε κατανοητοί.

 

Παλιά στο σχολείο υπήρχε μάθημα οικοκυρικών ενώ τα αγόρια ήξεραν από εργαλεία, μικροεπισκευές και έκαναν και χειροτεχνίες και επινοούσαν αυτοσχέδιες λύσεις, παρακολουθώντας μεγαλύτερους και τους άνδρες της οικογένειας.

 

Όλα αυτά έχουν χαθεί. Καιρός να επανέλθουν και μάλιστα με νέα οπτική και αποτελεσματικότητα. Ασφαλώς πρωτίστως ο χώρος μάθησης πρέπει να είναι η οικογένεια και το σπίτι. Το σχολείο μπορεί να διαδραματίσει όμως κομβικό ρόλο στη διδασκαλία και αυτών των  δεξιοτήτων, αλλά όχι βεβαία εις βάρος των μαθημάτων.    

 

Καιρός να επανέλθουν.