Πόλεις (ή Οικισμοί) ευτυχισμένες, αδιάφορες, μίζερες, φτωχές, ανυπόληπτες, άχαρες …

Εύκολα μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα και να χαρακτηρίσουμε μια πόλη από τη γενική εμφάνισή της. Όχι την πραγματική που είναι πρακτικώς αδύνατον να τη γνωρίζει κανείς, αλλά αυτή που βλέπουμε σε εικόνες και κυρίως στην τηλεόραση και που λογικά εξωραΐζεται σε μεγάλο βαθμό. 

Υπάρχουν λοιπόν με όποια κριτήρια και αν το επιχειρήσει κανείς, πόλεις που μπορούν εύκολα να χαρακτηριστούν ως ευτυχισμένες και πόλεις ως μίζερες (κατ’ ευφημισμό, μια και δεν υπάρχει όριο στην κακή κατάσταση που φθάνει έως την αθλιότητα). Ενδιαμέσως υπάρχουν όλες οι αποχρώσεις του γκρι (αρνητικό) ή του πράσινου ή θαλασσί (θετικό). 

Προξενούν το ενδιαφέρον πόλεις και χωριά της Ελβετίας, της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Νορβηγίας και πολλών άλλων χωρών, Παραδοσιακοί οικισμοί, εξαιρετικά διατηρημένοι, απαστράπτοντες, αλλά με σύγχρονες υποδομές και σεβασμό στο περιβάλλον, την παράδοση, την καθαριότητα,  την αισθητική. Οικισμούς που οι κάτοικοί τους τους φροντίζουν, τους αγαπούν, τους συντηρούν όπως πρέπει και χαίρονται να ζουν σε αυτούς.

 Μπορεί άραγε η Ελλάδα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να ακολουθήσει αυτές τις εξαιρετικά επιτυχημένες διαδρομές και να μετασχηματίσει πόλεις, χωριά και οικισμούς σε αξιοζήλευτα επίπεδα; 

Η λογική λέει ότι μπορεί. Αλλά φαίνεται να μη θέλει. Με πρώτη και καλλίτερη την εκάστοτε ηγεσίας της.