Νέα προσέγγιση στο ακανθώδες θέμα των απεργιών και των απεργιών στις κυβερνητικές επιλογές …

Θέλουμε να μοιραστούμε με άλλους πολίτες σκέψεις που αφορούν τη λειτουργία του κοινωνικού συνόλου. Ιδού λοιπόν:
 
Μόλις η εκάστοτε κυβέρνηση εξαγγείλει κάποιο σχέδιο νόμου που θεωρεί απαραίτητο να φτάσει στη Βουλή προς ψήφιση, αρχίζουν συνήθως απεργιακές κινητοποιήσεις.
 
Πρόκειται για παράλογη αντίδραση συνήθως συνδικαλιστικών κύκλων που είναι άλλης κομματικής λογικής από αυτή της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
 
Η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου βρήκε ένα τρόπο να προσπαθεί να αντιμετωπίσει το συνηθισμένο παραλογισμό, εισάγοντας τη διαδικασία των διαβουλεύσεων. Ασφαλώς πρόκειται για καινοτομία, αλλά το πλαίσιο λειτουργίας των διαβουλεύσεων δεν είναι ακόμα στο επιθυμητό επίπεδο.
 
Στον τομέα των διαβουλεύσεων υπάρχει έντονο το στοιχείο του χαμηλού επιπέδου εμπιστοσύνης προς τη κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα. Περισσότερα επ’ αυτού στην ανάρτηση https://simpleandclear.blogspot.com/2009/12/blog-post_4160.html.  
 
Τα αρπάγματα δεν έχουν αλλάξει προς το καλλίτερο από τότε.
 
Οι απεργίες αμέσως μετά την εξαγγελία ενός νομοσχέδιου, αποτελούν κραυγαλέο επιχείρημα υπέρ τη άποψης ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς και οι οργανωμένες συντεχνίες και οι κάθε λογής ομάδες πίεσης, θέλουν να συγκυβερνούν και όχι να εξασφαλίζεται λογικό και γενικώς αποδεκτό επίπεδο κοινωνικής ικανοποίησης και αποδοχής.
 
Μόνον μια κυβέρνηση μπορεί να ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών μιας χώρας. Κατά συνέπεια όλοι θα πρέπει να συμφωνούμε ότι ένας νόμος πρέπει να τίθεται δε εφαρμογή μετά από ικανοποιητικό χρόνο διαβούλευσης, να θεσμοθετηθεί η συνεχής διαβούλευση και οι ομάδες πίεσης ή αντιρρήσεων των πολιτών να διαπραγματεύονται με τη κυβέρνηση, ακόμα και να απεργούν επί συγκεκριμένων μη επιτυχών στοιχείων του νόμου.  
 
«Τάδε έφη», όχι ο Ζαρατούστρα, αλλά ένας απλός πολίτης απηυδισμένος με την απαράδεκτη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η σημερινή Ελλάδα των αντιθέσεων, του εξόφθαλμου πλούτου από τη μια, της κοινωνικής οικονομικής αναρχίας και της μιζέριας μεγάλου τμήματος των πολιτών, του λαού όπως τους ονομάζουν οι πολιτικοί ταγοί μας, από την άλλη.