Τρώγαμε και πίναμε χρόνια τώρα χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε γιατί περάσαμε τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα από την ανέχεια της μεταπολεμικής περιόδου στην κατασπατάληση πόρων και ενέργειας και μιας απαράδεκτης έλλειψης φροντίδας για ανθρώπους και περιοχές του πλανήτη, που μόνον ως συνεισφέροντες στην δική μας ιλιγγιώδη πορεία προς την υπερκατανάλωση τους συμπεριφερθήκαμε.
Μήπως αυτό που ζούμε σήμερα και δυστυχώς θα ζήσουμε και στο αμέσως προσεχές μέλλον είναι η «εκδίκηση της γυφτιάς», η φούσκα του εγωισμού μας και η αδυναμία μας να συμπεριφερθούμε λογικά και να φροντίσουμε να μην εξαντλήσουμε τις «πηγές» και τα «υποζύγια» που μας τραβούσαν στη ευημερία;
Η ευημερία του αναπτυγμένου κόσμου ήταν και είναι μέρος μιας συγκεκριμένης πίττας από την οποία όλοι τρώμε και φυσιολογικά όσο περισσότερο κομμάτι τρώει κάποιος, κάποιος άλλος ίσως το στερείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου