Η Πορτογαλία με το μέλλον, η Ελλάδα με τον Θύμιο …

… Β​​λέποντας τη θεαματική ανάκαμψη μιας χώρας σαν την Πορτογαλία δεν μπορείς να αποφύγεις τη μελαγχολική σκέψη ότι «θα μπορούσαμε κι εμείς να είμαστε εκεί». Η Πορτογαλία έχει αρκετά κοινά με την Ελλάδα. Πέρασε στη δημοκρατία το 1974, εισήλθε στην Ε.Ε. τη δεκαετία του ’80. Παρόμοιου εισοδήματος, η Πορτογαλία υπερχρεώθηκε και μπήκε σε μνημόνιο ένα χρόνο αργότερα. Αντιμετώπισε τις θυσίες της μνημονιακής προσαρμογής με εγκαρτέρηση και αυτοσυγκράτηση, χωρίς τις δικές μας εξαλλοσύνες, χωρίς βίαιες διαδηλώσεις, με αξιόλογη διακομματική συναίνεση … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ 01.10.2017 : 21:29).

Αξίζει να διαβάσει κανείς το άρθρο του κ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ και για τα συγκριτικά στοιχεία που παρατίθενται. Το βρήκαμε αποκαλυπτικό και τραγικό και συνάμα νοιώσαμε ντροπή για την πολιτική κάστα που ανεδείξαμε και ανεχόμαστε.

Κάτι βέβαια που δε λέει το άρθρο είναι η αξιοποίηση των κονδυλίων που έκανε η Πορτογαλία  από την πρώτη ημέρα που μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (έχουμε ίδια αντίληψη από τα πρώτα χρόνια εισόδου της Πορτογαλίας στην ΕΕ), σε αντίθεση με την Ελλάδα των λαμόγιων, από κλητήρα έως πρόεδρο, της κατασπατάλησης σε κατανάλωση, απάτες και καταστροφικές επιλογές.

Βέβαια τίποτε δε γυρίζει πίσω και πρέπει έστω και τώρα να ανασυνταχθούμε και να βρούμε το δρόμο προς το μέλλον. Χωρίς Θύμιους βέβαια.