Κάνουμε τις παρακάτω σκέψεις εξαιτίας της προτάσεως της κας εισαγγελέως κας Αδαμαντίας Οικονόμου για αναστολή εκτέλεσης των ποινών των καταδικασθέντων της Χρυσής Αυγής, μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης από το Εφετείο.
Μάλιστα.
Εφόσον το
δικαστήριο δεν ανακοινώνει πότε θα εκδικαστεί η υπόθεση στο Εφετείο, τα πράγματα
είναι έωλα. Η δίκη δηλαδή μπορεί και να μη γίνει ποτέ:
Εφόσον
οι καταδικασθέντες έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν έφεση και να ξαναδικαστούν από
ανώτερο δικαστικό σώμα, ποια είναι α αναγκαιότητα της πρώτης δίκης; Για να
περνά η ώρα; Για να προετοιμάζεται το Εφετείο για τη νέα δίκη; Για να κάνουν
ότι θέλουν οι καταδικασθέντες πρωτοδίκως στο μεσοδιάστημα; Για να προκαλείται το
δημόσιο αίσθημα;
Εφόσον
ο νομικός πολιτισμός θέλει 3 στάδια εκδίκασης εγκληματικών υποθέσεων, ποιος με σώας
τας φρένας δε θα διεκδικήσει αυτό το δικαίωμα; Και αν αυτό φαίνεται δίκαιο και ανθρώπινο,
ποιες πρόνοιες λαμβάνονται υπέρ των θυμάτων εν τω μεταξύ; Αφήστε το ηθικό μέρος.
(ΣΣ: Λογικά το Εφετείο δεν πρέπει να κάνει νέα δίκη, αλλά να αποσαφηνίσει τυχόν
ελαττώματα της δίκης, ακόμα και να διατάξει νέα δίκη. Κάνουμε λάθος;)
Μπορούν να μας πουν οι ταγοί της δικαιοσύνης τι συμβαίνει σε άλλες χώρες; Ποια είναι τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν τις δίκες για τα διάφορα εγκλήματα και τους θύτες, αλλά και τις πρόνοιες για τα θύματα;
