Οι κινήσεις Πούτιν δείχνουν ότι δεν υπάρχουν ηγέτες στο δυτικό κόσμο που ιδίου ή σχεδόν του ίδιου διαμετρήματος. Και φυσικά έχει δημιουργήσει γύρω του ένα συμπαγές σύστημα αφοσιωμένων ανδρών (κυρίως), με κατάλληλες ικανότητες που τον προστατεύουν και τον υποστηρίζουν, χωρίς δημόσιες διαφωνίες. Χαρακτηριστικό βέβαια ολοκληρωτικού καθεστώτος, αλλά αποτελεσματικού αν υπάρχουν ικανότητες και γνώσεις.
Παρόλο ότι δεν έχει ακόμα επιδείξει παρόμοια συμπεριφορά με τον
Πούτιν (είτε γιατί δεν χρειάστηκε είτε γιατί το αποφεύγουν), το σύστημα στη Κίνα
φαίνεται να είναι σε θέση να
διαθέτει ηγέτη, με χαρακτηριστικά ηγέτη μεγάλου αναστήματος.
Η μετεωρική βέβαια οικονομική της ανάπτυξη (προφανώς όχι σε όλη την Κίνα) προϊδεάζει
ότι υπάρχει ένα καλά οργανωμένο και λειτουργικό επιτελείο ικανότατων στελεχών
που το σχεδιάζει, το υλοποιεί και το αξιολογεί.
Οι ΗΠΑ μετά την προεδρία Τράμπ, που αναστάτωσε τη χώρα και τη
δίχασε και έδειχνε ότι αναγνωρίζει τις ικανότητες και τη στρατηγική σκέψη του Πούτιν,
έχει ένα καλοκάγαθο πρόεδρο, αλλά πολύ μεγάλης ηλικίας και ένα σύστημα γύρω του
που εμφανίζεται να μην είναι κατασταλαγμένο και σφιχτά συνδεδεμένο και οργανωμένο
για να υποστηρίξει τον πρόεδρο στις αναγκαίες κινήσεις του σε σχέση με τις σύγχρονες
προκλήσεις του εσωτερικού και του εξωτερικού (βλέπετε Ρωσία και κυρίως Κίνα). Ούτε
και τα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ φαίνεται να συντάσσονται πλήρως και αποφασιστικά
γύρω από τον εκλεγμένο πρόεδρο και τις αποφάσεις του.
Η Ευρώπη ταλανίζεται από ανθρώπους ηγέτες που τρέχουν τα σάλια
τους μόλις ανέβουν στην εξουσία και απλά διαχειρίζονται καλά, άσχημα ή καλλίτερα
τη τρέχουσα πραγματικότητα. Μάλλον κανείς
τους δεν θέλει να δει και να ασχοληθεί με το μέλλον και τις επιπτώσεις του στους
λαούς που κυβερνούν. Η καταραμένη επανεκλογή βλέπετε. Ως συνήθως επιμένουν σε εθνικιστικές
κορώνες, βάζουν πρώτο το βραχυπρόθεσμο όφελος των λαών τους όπως το διαμορφώνει
η ζοφερή συνήθως και ρευστή πραγματικότητα, υπεράνω της μεγάλης εικόνας.
Η αναιτιολόγητη εισβολή Πούτιν στη κυρίαρχη χώρα που
ονομάζεται Ουκρανία δείχνει ότι σοφά οι δυτικές δημοκρατίες δεν επιτρέπουν μακροχρόνια
παραμονή στην εξουσία. Η παράμετρος αυτή πρέπει να συζητηθεί εκ νέου και να βελτιωθεί
σε σχέση με τη μακροχρόνια παραμονή ή/και δεύτερη τετραετή θητεία σε ορισμένες χώρες.
Το άλλο δίδαγμα είναι αυτό που αποφεύγουν πολλές ακόμα και δημοκρατικά
εκλεγμένες κυβερνήσεις: η μεγάλη συμμετοχή των πολιτών στο πολιτικό γίγνεσθαι και
στη διακυβέρνηση της χώρας. Ασφαλώς χρειάζονται κανόνες και κατάλληλα εργαλεία.
Πολλές χώρες το έχουν καταφέρει περίφημα (βλέπετε π.χ Σκανδιναβικές χώρες, Καναδάς,
Νέα Ζηλανδία, … ). Τα νέα ψηφιακά εργαλεία είναι διαθέσιμα και κανένας δεν
μπορεί να επικαλεστεί άλλοθι. Η περίπτωση της Ελλάδος είναι χαρακτηριστική: Μονοκομματικές
κυβερνήσεις χωρίς να επιτρέπεται σχεδόν καμιά συμμετοχή των πολιτών, πλην μέσω
του αλυσιτελώς λειτουργούντος συστήματος της Δικαιοσύνης, που παραπέμπει σε συνεχείς
διαμαρτυρίες, προσφυγές, χρονοβόρες διεργασίες και διαδικασίες και αποτελέσματα
αρνητικά στη πλειοψηφία των περιπτώσεων, για την εξέλιξη της χώρας.
Η κραυγή των εχεφρόνων πολιτών είναι μια: ζητούνται ηγέτες. Και
δεν μπορούν οι κοινωνίες να περιμένουν τη φυσική επιλογή και τα καπρίτσια της (βλέπετε
την άποψή μας για την Ελλάδα στο https://simpleandclear.blogspot.com/2008/05/blog-post_2641.html
).
Πρέπει να σχεδιάσουν διεργασίες για την επιλογή, εκπαίδευση,
προετοιμασία, δοκιμασία, ανάδειξη και εν τέλει έκθεση στη κοινωνία και το
κοινωνικό γίγνεσθαι. Μετά θα μπορούν και θα πρέπει να εκτεθούν στη λαϊκή ετυμηγορία.
Μήπως το σύστημα ανάδειξης επιτελικών στελεχών των τραπεζών μπορεί να είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης;
