Ποιος θα φτιάξει το μέλλον;

Ποιος θα φτιάξει τον κόσμο; Από πού θα προέλθουν οι λύσεις στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα; Οι κρίσιμες, δύσκολες τεχνολογικές λύσεις που μας λείπουν για να σταματήσουμε την κλιματική καταστροφή από πού θα έρθουν; Τις αναπόφευκτες φυσικές καταστροφές ποιος θα τις αντιμετωπίσει; Την επόμενη πανδημία;

Καθώς οι ζωές μας γίνονται πιο συνδεδεμένες και περίπλοκες, τα προβλήματα του είδους μας γίνονται μεγαλύτερα και πιο περίπλοκα και, ως εκ τούτου, χρειαζόμαστε νέες, μεγάλες και πολύ αποτελεσματικές δομές για να τα λύσουμε. Και οι μόνες δομές που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο, είναι αυτές που ήδη λύνουν όλα τα μεγάλα προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα ως τώρα. Όχι οι επιχειρήσεις. Ούτε ευφυείς επιστήμονες ή σπουδαία πανεπιστήμια. Τα κράτη … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΑΠΟΨΕΙΣ, 18.09.2021 • 20:59).

Ενδιαφέρον το άρθρο του κ. Θοδωρή Γεωργακόπουλου στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Μας φαίνονται όμως μονομερείς οι ερμηνείες που περιγράφει ο αρθρογράφος.

Το σημαντικότερο όλων είναι οι συνεργασίες δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και οι εξαιρετικές δυνατότητες κινητικότητας που έχουν διαμορφωθεί στις αναπτυγμένες κοινωνίες. Η Ελλάδα είναι ένα αρνητικό παράδειγμα στη λογική αυτή, λόγω μονιμότητας και ανελαστικών εργασιακών σχέσεων και της μεγάλης δυσκολίας μετακινήσεων μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου τομέα.

Ούτε ο δημόσιος ούτε ο ιδιωτικός τομέας είναι λογικό να χρεωθούν αποκλειστικά τις εξελίξεις και την αέναη και μοναδική κίνηση των κοινωνιών προς μεγαλύτερες και σημαντικότερες πνευματικές κατακτήσεις.

Το εύλογο ερώτημα είναι αν οι πολίτες και οι κοινωνίες εξελίσσονται θετικότερα ή οι τεχνολογικές εξελίξεις και τα επιτεύγματα ίσως επιφέρουν και δυσμενείς μεταβολές, που ίσως ένας αργότερος ρυθμός καινοτομιών θα ήταν ευπρόσδεκτος.

Μήπως η κλιματική αλλαγή μας ωθήσει να δούμε διαφορετικά την έννοια των συνόρων …

Στόχος μας δεν είναι οι μεγάλες κουβέντας και η διεκδίκηση της πρωτιάς, αλλά η ουσία του πράγματος.

Η Κλιματική Αλλαγή και οι συνεπακόλουθες κρίσεις δεν γνωρίζουν σύνορα, όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί πολλές φορές εδώ και εκατοντάδες χρόνια και έχουν κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν – τουλάχιστον στις επίσημες εκφάνσεις της δημόσιας ζωής – ότι εντός των συνόρων οι άνθρωποι μπορούν να ευημερούν ευκολότερα και καλλίτερα αγνοώντας ή και αδιαφορώντας για πάρα πολλά ή και όλα όσα συμβαίνουν εκτός αυτών.

Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και οι οικονομικές δοσοληψίες (ευκολία μετακινήσεων, φτηνά μεταφορικά, τουρισμός, εξαγωγές, γλωσσική, επιστημονική, εκπαιδευτική και πολιτιστική επιρροή, …), οικονομικές συμφωνίες συνεργασίας, κρατικοί συνασπισμοί όπως η ΕΕ απάλυναν σε μεγάλο βαθμό την αυστηρότητα των συνόρων και δημιούργησαν νέες προοπτικές. Kαι αν όχι αναθεωρήσεις τουλάχιστον σημαντική έκθεση - ιδίως των νέων - στις έννοιες και στις απαιτήσεις για νέες οπτικές και ανάλογες λογικές.

Και εμφανίζεται η Κλιματική Αλλαγή. Αρχικά ως προοπτική και συστάσεις επιστημόνων που είδαν με καλλίτερα μάτια και γνώσεις τις επερχόμενες αλλαγές και επιπτώσεις και προειδοποιήσαν και προειδοποιούν για την άφρονα πορεία του Πλανήτη προς την αυτοκαταστροφή του, Αυτό είναι ίσως υπερβολικό, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη δοκιμασία των ευημερουσών κοινωνιών και κυρίως κρατών. Οι φτωχές χώρες δεν έχουν και πολλά να χάσουν. Έτσι δεν είναι;

Πάντως οι πολίτες όλου του Πλανήτη Γη πρέπει να συζητήσουν σοβαρότατα τα θέματα των Κλιματικών Αλλαγών και να συνεργαστούν και να καινοτομήσουν προς επίλυση των πρωτοφανών σε έκταση και σφοδρότητα φαινομένων που διαπερνούν τα σύνορα και απαιτούν νέες στρατηγικές αντιμετώπισής των.