Ποιος θα φτιάξει το μέλλον;

Ποιος θα φτιάξει τον κόσμο; Από πού θα προέλθουν οι λύσεις στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα; Οι κρίσιμες, δύσκολες τεχνολογικές λύσεις που μας λείπουν για να σταματήσουμε την κλιματική καταστροφή από πού θα έρθουν; Τις αναπόφευκτες φυσικές καταστροφές ποιος θα τις αντιμετωπίσει; Την επόμενη πανδημία;

Καθώς οι ζωές μας γίνονται πιο συνδεδεμένες και περίπλοκες, τα προβλήματα του είδους μας γίνονται μεγαλύτερα και πιο περίπλοκα και, ως εκ τούτου, χρειαζόμαστε νέες, μεγάλες και πολύ αποτελεσματικές δομές για να τα λύσουμε. Και οι μόνες δομές που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο, είναι αυτές που ήδη λύνουν όλα τα μεγάλα προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα ως τώρα. Όχι οι επιχειρήσεις. Ούτε ευφυείς επιστήμονες ή σπουδαία πανεπιστήμια. Τα κράτη … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΑΠΟΨΕΙΣ, 18.09.2021 • 20:59).

Ενδιαφέρον το άρθρο του κ. Θοδωρή Γεωργακόπουλου στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Μας φαίνονται όμως μονομερείς οι ερμηνείες που περιγράφει ο αρθρογράφος.

Το σημαντικότερο όλων είναι οι συνεργασίες δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και οι εξαιρετικές δυνατότητες κινητικότητας που έχουν διαμορφωθεί στις αναπτυγμένες κοινωνίες. Η Ελλάδα είναι ένα αρνητικό παράδειγμα στη λογική αυτή, λόγω μονιμότητας και ανελαστικών εργασιακών σχέσεων και της μεγάλης δυσκολίας μετακινήσεων μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου τομέα.

Ούτε ο δημόσιος ούτε ο ιδιωτικός τομέας είναι λογικό να χρεωθούν αποκλειστικά τις εξελίξεις και την αέναη και μοναδική κίνηση των κοινωνιών προς μεγαλύτερες και σημαντικότερες πνευματικές κατακτήσεις.

Το εύλογο ερώτημα είναι αν οι πολίτες και οι κοινωνίες εξελίσσονται θετικότερα ή οι τεχνολογικές εξελίξεις και τα επιτεύγματα ίσως επιφέρουν και δυσμενείς μεταβολές, που ίσως ένας αργότερος ρυθμός καινοτομιών θα ήταν ευπρόσδεκτος.