Ερωτήματα σχετικά με την ηλικία των δασκάλων …

Φαντάζομαι ότι πολύ λίγους Έλληνες απασχολεί - μεταξύ των άλλων προφανώς – και η ηλικία των δασκάλων που εκπαιδεύουν παιδιά του Δημοτικού Σχολείου και ιδίως τα μικρότερα.

Λογικά και εφόσον οι δάσκαλοι είναι μόνιμοι, μεγάλος αριθμός αυτών πρέπει να είναι ηλικίας προς τη τελευταία δεκαετία της σταδιοδρομίας τους, δηλαδή σχεδόν το 25-30%.

Η λογική λέει ότι οι δάσκαλοι των μικρών παιδιών πρέπει να είναι μικρής σχετικά ηλικίας, ώστε να έχουν την καριέρα τους μπροστά τους, όσον το δυνατόν περισσότερα αποθέματα ενέργειας και καλή διάθεση και ενδιαφέρον να εξελιχθούν αποκτώντας περισσότερα προσόντα. Υπάρχει και μεγάλη πιθανότητα αυτοί οι δάσκαλοι να έχουν παιδιά οι ίδιοι και έτσι να έχουν πληροφορίες από πρώτο χέρι σχετικά με τη λογική και τις αντιδράσεις των παιδιών.

Φυσικά κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οι μεγαλύτερης ηλικίας δάσκαλοι δεν είναι γενικώς κατάλληλοι για τα μικρότερης ηλικίας παιδιά. Κάθε ένας δάσκαλος πρέπει να αξιολογείται και να του ανατίθεται το ανάλογο έργο.

Παρακαλούμε το υπουργείο Εκπαίδευσης - το κατ΄ ευφημισμό αποκαλούμενο, για άγνωστους λόγους τουλάχιστον σε εμάς, Παιδείας - να δημοσιεύσει τα χαρακτηριστικά του σώματος των δασκάλων που υπηρετούν στο σύστημα και να αιτιολογήσει τις επιλογές του.

Επανερχόμαστε για μια ακόμα φορά στην πρότασή μας - καινοτόμο για τα Ελληνικά δεδομένα – της ανάθεσης της εκπαίδευσης στις Περιφέρειες. Υπάρχουν αρκετές σχετικές αναρρήσεις στο Ημερολόγιο Απλά και Κατανοητά επί του θέματος. Μπορείτε να δείτε την αρχική μας πρόταση στο

Προς μία νέα πολιτική για την παιδεία

με βάση ένα πλήρως αποκεντρωμένο σύστημα

Γιατί μισούμε τα παιδιά; …

Τι πράγμα; Τι λέει αυτός; Τι γράφει εδώ πέρα; “Μισούμε”; “Τα παιδιά”; Άλλο πάλι και τούτο. Μα τα παιδιά μας τα λατρεύουμε. Έτσι δεν είναι; Στην Ελλάδα δεν έχουμε σημαντικότερο πράγμα. Τα παιδιά μας είναι το νόημα της ζωής, το φως το αληθινό, το άλφα και το ωμέγα, τα προσέχουμε, τα φροντίζουμε, τα αγαπάμε, να μην τους λείψει τίποτε, να μην τα πειράξει κανείς. Αυτό δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή; Ο μοναδικός θεσμός που λειτουργεί στ’ αλήθεια σ’ αυτή τη χώρα -η οικογένεια- εκεί δε βασίζεται; Να κάνουμε παιδιά, να αναπαράγουμε το γένος, να φτιάξουμε τους επόμενους πολίτες, να τα ταΐσουμε, να τα ντύσουμε, να τα μορφώσουμε, να τα βγάλουμε στον κόσμο (αλλά όχι πολύ μακριά από το πατρικό) γερά και δυνατά, τους νέους Έλληνες, τις νέες Ελληνίδες, την αθανασία του DNA μας; … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΑΠΟΨΗ, 10.07.2021 • 21:01).

Ποιος τα γράφει αυτά θα ρωτήστε. Ο κ. Θοδωρής Γεωργακόπουλος γράφει αυτά και άλλα συνταρακτικά, γνωστά τοις πάσοι, αλλά επιμελώς αποκρυπτόμενα από την καθημερινότητα και τις περισπούδαστες αναλύσεις ειδικών και μη και πολιτικών που πάντοτε κρύβουν την άθλια πραγματικότητα και εκστομίζουν διαρκώς μόνον επαίνους για τα εκπληκτικά επιτεύγματά τους και τις πολίτικες που ακολουθούν.

 

Μας εντυπωσίασε η φράση εντός του κειμένου «Η Ελλάδα είναι το χειρότερο μέρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να ζει ένα παιδί», αναφέροντας κάποιον ξένο, αλλοδαπό, αντικειμενικό παρατηρητή, γεμάτο στοιχεία και δεδομένα για τα παιδιά και την ζωή τους σε διάφορες χώρες, βαθύ γνώστη.

 

Εμείς δεν εντυπωσιαστήκαμε δεδομένου ότι αρκετές φορές αναφερθήκαμε στο Ημερολόγιο, σε θέματα που προκαλούν αποστροφή και αγανάκτηση για τα σύγχρονα «επιτεύγματα» των νεοελλήνων και την αδιαφορία τους.

 

Για του λόγου το αληθές διαβάστε αν ενδιαφέρεστε τις αναρτήσεις (υπάρχουν και άλλες σχετικές)

Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου 2020

Από τη στείρα διδασκαλία στην ουσιώδη εκμάθηση …

 

Τετάρτη, 30 Αυγούστου 2017

Εκπαίδευση σημαίνει αναδεικνύω τις ικανότητες και τις αρετές του κάθε παιδιού …

 

Τρίτη, 23 Απριλίου 2019

Ερώτημα 21ο 2019 … για τα φαιδρά καμώματα της Βουλής επί του εκπαιδευτικού …

 

Παρασκευή, 7 Ιουλίου 2017

Τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα: Επιπτώσεις της κρίσης και προκλήσεις …

 

Λέτε το άρθρο του κ. Γεργακόπουλου να ταράξει τα νερά; Αμφιβάλλω. Δεν έχω πειστεί ότι οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι υπουργοί παρακολουθούν την επικαιρότητα και διαθέτουν σημαντικούς και κατάλληλους συνεργάτες για να ασχολούνται με τα σημαντικά και απολύτως απαραίτητα θέματα της αρμοδιότητός τους.

 

Οπότε, μάλλον τον πάτο δε θα τον αποχωριστούμε ποτέ.