Από τη στείρα διδασκαλία στην ουσιώδη εκμάθηση …

  Βασικός άξονας αξιολόγησης κάθε σχολείου είναι εάν οι μαθητές θέλουν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα με κέφι και είναι ευχαριστημένοι από το κλίμα. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΒΑΣΙΛΗΣ ΨΩΜΑΣ

Ο στόχος της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας είναι σαφής: Το ελληνικό σχολείο από τη στείρα διδασκαλία να περάσει στην εκμάθηση, την αφομοίωση της γνώσης από τους μαθητές. «Από το teaching στο learning», όπως ανέφερε στην «Κ» υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου. Oμως, δεν είναι η πρώτη φορά που ένα υπουργικό επιτελείο και οι θεσμικοί συνεργάτες του, όπως το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), μιλούν για στόχους, η υλοποίηση των οποίων απαιτεί αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών. Το στοίχημα, λοιπόν, είναι εάν θα δημιουργηθεί στέρεος μηχανισμός αξιολόγησης, ο οποίος θα επιτρέψει να κινηθούν τα δύσκαμπτα γρανάζια του –επί δεκαετίες αναξιολόγητου– σχολείου … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΕΛΛΑΔΑ, 17.02.2020 : 07:35).

Λογικά ακούγονται όσα περιλαμβάνει το άρθρο, αλλά το πρόβλημα είναι αν οι σχεδιασμοί θα εφαρμοστούν στο ακέραιο και αν θα προβλεφθούν σημεία ελέγχου και διορθώσεων. Επίσης πως θα αντιμετωπιστεί η πληροφόρηση των ενδιαφερόμενων, πρωτίστως των γονέων και κατόπιν των εκπαιδευτικών ; Θα κληθούν όλοι οι παράγοντες της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής της χώρας να συνεργαστούν και να συμβάλλουν για το καλλίτερο δυνατό αποτέλεσμα;

Ο Πίνακας που παρουσιάζεται και μάλιστα με πηγή την ΕΛΣΤΑΤ και έκδοση Δεκεμβρίου 2019, μας δημιούργησε ερωτηματικά που χρήζουν απαντήσεων:

Παιδιά που παρακολουθούν το Δημοτικό                        639.037

Παιδιά που παρακολουθούν το Γυμνάσιο                        312.604

Διαφορά                                                                                 326.433

Παιδιά που παρακολουθούν το Γυμνάσιο                        312.604

Παιδιά που παρακολουθούν το Λύκειο                            245.811

Διαφορά                                                                                   66.793

Είναι γεγονός ότι 326.433 παιδιά δεν πηγαίνουν στο Γυμνάσιο μετά το Δημοτικό, παρά την υποχρεωτική εκπαίδευση; Και με τι ασχολούνται τα παιδιά αυτά από τα 12 – τα 15 χρόνια τους;  Μετά τα 15 βγαίνουν στην αγορά εργασίας, αλλά τι εφόδια;

Είναι γεγονός ότι μόνον  66.793 παιδιά βγαίνουν από τα 15 τους στην αγορά εργασίας;

Είναι γεγονός ότι από τους 245.811 αποφοίτους Λυκείου, εισάγονται σε ΑΕΙ της χώρας 70.000 παιδιά περίπου, ήτοι ένας στους 4;

Είναι κατά συνέπεια γεγονός ότι κάθε έτος σύμφωνα με τον πίνακα 245.000 + 326.433 + 66.793 – 70.000 παιδιά βγαίνουν στην αγορά εργασίας, ήτοι 568.000 περίπου; Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι πτυχιούχοι ΑΕΙ. Δηλαδή περίπου 600.000 νέοι άνθρωποι κατ΄ έτος  αναζητούν εργασία. Γνωρίζει κανείς τι τους περιμένει; Γνωρίζει κανείς ποιοι ασχολούνται με το θέμα αυτό;

Παρακαλούμε την ΕΛΣΤΑΤ και τα υπουργεία Παιδείας και Εργασίας να ανακοινώσουν τα ακριβή στοιχεία και μάλιστα σε χρονοσειρές, ώστε να γίνει καλύτερα κατανοητό το πρόβλημα της εκπαίδευσης και της αγοράς εργασίας. Κατά συνέπεια και του ασφαλιστικού συστήματος (αφού δοθούν σημαντικά πρόσθετα στοιχεία προφανώς).

Θέλουμε επί πλέον να επισημάνουμε μερικά σημεία που μας έκαναν εντύπωση σχετικά με τις προθέσεις της υπουργού Παιδείας:

1.  Πως θα φθάσει η αναγκαία πληροφόρηση σε όλους τους ενδιαφερομένους;
2.   Ποιος και πως θα οργανώσει διεργασίες πληροφόρησης, συζητήσεων, επεξεργασίας, αποδοχής και τυχόν αναθεωρήσεων των αποφάσεων;
3.   Πως και με ποια στρατηγική μπορεί να εμπλακεί μεγαλύτερος αριθμός ειδικών και ενδιαφερομένων πολιτών στη διαμόρφωση και εξέλιξη του εκπαιδευτικού συστήματος;
4.  Από ποιον και πως θα διαμορφωθεί μια στρατηγική αποσύνδεσης του εκπαιδευτικού συστήματος και των αποτελεσμάτων του από τον κομματικό και πολιτικό εναγκαλισμό, που πολλές φορές φθάνει μέχρι σημείου ασφυξίας εις βάρος του επιστημονικά ορθού αποτελέσματος;
5. Ποιος και πως θα ασχοληθεί με τα απαραίτητα άλλα θέματα εκτός εκπαιδευτικού περιεχομένου, όπως αισθητική και λειτουργικότητα σχολικών κτηρίων, συνθήκες υγιεινής, περιβάλλον, συντήρηση, αναβάθμιση, κα
6. Ποιος και πως θα ασχοληθεί με τους κανόνες συμπεριφοράς των μαθητών και των εκπαιδευτικών, την ανάδειξη του πολιτισμού στις μικροκοινωνίες των σχολείων και των εκπαιδευτικών διαδικασιών και των ευγενών ιδιοτήτων των νέων  όπως η άμιλλα, ο συναγωνισμός, η αριστεία, η Παιδεία, η μουσική, η κίνηση/χορός, οι άλλες τέχνες;

Το εκπαιδευτικό πρόβλημα είναι εξαιρετικά σημαντικό και όλοι πλέον αναγνωρίζουν ότι λόγω των διεθνών εξελίξεων και λόγω της οικονομικής κρίσης την οποία βίωσαν οι πολίτες και η χώρα την προηγουμένη δεκαετία, το σύστημα χρήζει αμέσου αναθεώρησης και ανακατασκευής. Είναι λοιπό λογικό να μην αφεθεί στις καλές προθέσεις ενός υπουργού και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ουσιαστικά στα χέρια δυο ανθρώπων) αλλά να επιδιωχθεί η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή ειδικών, και υποκειμένων του αποτελέσματος, δηλαδή των γονέων (τουλάχιστον).

Η δική μας πρόταση είναι η ανάθεση της εκπαίδευσης στις Περιφέρειες. Διαβάστε την πρότασή μας του 1976 στο https://docs.google.com/document/d/1NTs8mLWf9vNxaLdYnHdHYs6dsi4aPjV0Vdn4DztR6ZQ/edit , η οποία κατά τη γνώμη μας εξακολουθεί να είναι  επίκαιρη.