Αντί η χώρα να έχει ενθουσιασμό και ελπίδες για το μέλλον, μοιάζει με καταρρακωμένη καρδιά, που έχει απογοητευτεί από όλα και απλώς συνεχίζει να ζει με πολύ μικρές προσδοκίες, ελπίδες και μια αδιόρατη αισιοδοξία.
Μοιάζουν οι καρδίες μας σαν μερικούς σταθμούς του Μετρό που τους
έβαψαν αρχικώς άσπρους ή κάτι προς το γκρίζο και με το καιρό γίνονται περισσότερο
γκρίζοι, με τα σημάδια του χρόνου εμφανή και κακόγουστα.
Και εμείς τους ανεχόμαστε, προσπερνάμε και ευχόμαστε να είμασταν
κάπου αλλού, καλλίτερα και ίσως κάπου που η ζωή είναι καλλίτερη και περισσότερο
αισιόδοξη.
Από καιρό επισημάναμε το πρόβλημα των κάποτε ασπρισμένων
σταθμών, αλλά κανείς δεν ακούει. Λέγαμε την
Πέμπτη,
10 Αυγούστου 2017
Κύριοι, εσείς που κρατάτε τις τύχες μας, τη καθημερινότητά μας,
τις ελπίδες μας, ακόμα και τα όνειρά μας
στο κλουβί που έχετε επινοήσει, ενώ εσείς κυκλοφορείτε ελεύθεροι και κάνετε ότι
θέλετε ερήμην μας, αποφασίστε επί τέλους να βάλετε λίγο χρώμα στη ζωή μας.
Δε θα σας κοστίσει τίποτε. Αρκεί κάποιος από εσάς να σταματήσει
μια στιγμή από όλα όσα κάνει και σκέπτεται για τον εαυτό του και να αποφασίσει
να μας ευεργετήσει.
Ίσως έτσι πάρουμε και εμείς λίγο θάρρος και αποφασίσουμε να λέμε
πρόσχαρα καλημέρα με όσους διασταυρωνόμαστε και να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη
ζωή μας λίγο ποιο χαρούμενη. Και να νοιώσουμε έτσι το ασήκωτο βάρος στους ώμους
μας, ελαφρύτερο.
