Αναρωτηθήκατε άραγε γιατί η Ελλάδα έχει αυτό το προνόμιο;
Είναι
απλό. Οι τεχνικές υπηρεσίες δήμων, υπουργείων και άλλων τυχόν αρμοδίων φορέων
είναι εθισμένοι στη μέθοδο του μπαλώματος. Όταν ύστερα από πολλά παρακάλια
βγουν στους δρόμους, έχουν μαζί τους υλικό επίστρωσης και όπου βρουν λακκούβα
και αποφασίσουν να επιχειρήσουν και έχουν
κέφι, τη βουλώνουν όπως είναι και φεύγουν αφήνοντας πίσω τους τη λακκούβα καλυμμένη,
αλλά εξέχουσα από το υπόλοιπο οδόστρωμα.
Η βροχή
είναι ο μεγάλος εχθρός, αλλά και ο χρόνος αδυσώπητος. Με το πάτημα από
αυτοκίνητα του έργου τέχνης που δημιούργησαν οι θαυμάσιοι εργαζόμενοι του φορέα
αποκατάστασης, σιγά σιγά αποσυντίθενται τα άκρα της νέας επίστρωσης και αν
μάλιστα βρέξει από πάνω, σε λίγο η τρύπα αποκαλύπτει και πάλι το μεγαλείο της.
Στις
προηγμένες χώρες, η λακκούβα παίρνει κανονικό σχήμα παραλληλόγραμμου που κάνει ειδικό
απλό μηχάνημα κοπής (υπάρχουν και στην Ελλάδα) η τομή επί πλέον καθαρίζεται σε συγκεκριμένο
βάθος, συμπληρώνεται με το κατάλληλο υλικό (με πολύ πίσσα) και συμπιέζεται με
άλλο ακατάλληλο μηχάνημα (το οποίο επίσης υπάρχει και στην Ελλάδα). Η διεργασία
αυτή παίρνει κάποιο χρόνο, αλλά η διόρθωση γίνεται αντιληπτή μόνον από το χρώμα
και όχι από το χοροπήδημα του αυτοκινήτου.
Δεν υπάρχει σωτηρία. Το σώμα των ενδιαμέσων στελεχών που επόπτευε τις εργασίες και λογοδοτούσε στους ανωτέρους, έχει εδώ και 40-50 χρόνια εξαφανιστεί. Και δε διαφαίνεται καμιά διάθεση ανασυγκρότησης τους, όπως συμβαίνεις σε όλες τις πολιτισμένες χώρες.
