Με αφορμή της εμφάνισης ενός κύματος προσώπων που αντιτίθεται στον εμβολιασμό που υποδεικνύουν οι επιστήμονες και υιοθετεί η κυβέρνηση της χώρας και οι οποίοι μάλιστα χειροδικούν και μηνύουν εκπαιδευτικούς και ιατρούς, γεννώνται οι ορισμένες σκέψεις στο μυαλό μας.
Προφανώς δεν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί η ανατροφή που
προσφέρουν οι γονείς στα τέκνα των. Ο Νόμος μπορεί μόνον να παρέμβει αν γίνουν
καταγγελίες ή ΄γίνουν αντιληπτές πράξεις βίας, κακοποίησης και άλλων εγκλημάτων
που διώκονται. Ωστόσο αυτές περιπτώσεις μάλλον σπάνια βλέπουν το
φως της δημοσιότητος, γιατί κανείς δε θέλει να μπλέξει. Διαπιστώνεται επίσης ότι η Κοινωνική Πρόνοια
είναι ανύπαρκτη, οι αρχές είναι ράθυμες, γραφειοκρατικές και σπανίως αποδίδουν
δικαιοσύνη, ενώ οι κκ. εισαγγελείς δε φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να
ασχοληθούν με τα καθήκοντά τους, εφόσον κανείς δεν τους αξιολογεί και δεν τους
ελέγχει.
Η άλλη περίπτωση που μπορεί να διαμορφώσει επί το καλύτερο
τους χαρακτήρες των παιδιών είναι το σχολείο και γενικά η εκπαίδευση. Εκεί τα
παιδιά κοινωνικοποιούνται, μαθαίνουν να υπακούουν σε κανόνες, δημιουργούν φιλίες
και κάνουν λογικά καλές συναναστροφές, εκεί μαθαίνουν να συμβιώνουν με άλλα παιδιά,
να σέβονται τους δασκάλους τους και τους μεγαλύτερους, το σχολείο τους (κτήριο)
και τα αντικείμενα που υπάρχουν εκεί, τα βιβλία τους, τους εσωτερικούς, αλλά και
τους εξωτερικούς χώρους του σχολείου.
Η αχαρακτήριστη συμπεριφορά γονέων εναντίον δασκάλων, αρχών,
επιστημόνων, Νόμων και λογικής
αποδεικνύει περίτρανα – αν και ο αριθμός των περιπτώσεων είναι μάλλον μικρός –
ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν επιτυγχάνεις τους στόχους του.
