Ο Ερντογκάν εξακολουθεί να κάνει ότι κατεβάσει η γκλάβα του.
Αγνοεί
τους πάντες. Συνομιλεί με τους πάντες. Προσβάλλει τους πάντες. Όλοι απορούν με
το θράσος του, τη σιγουριά του και το νεοοθωμανικό μένος του. Ο δε πρόεδρος των
ΗΠΑ Ντόναλτ Τράμπ τον θαυμάζει, όπως λέει.
Το
ερώτημα είναι γιατί όλοι αυτοί οι μεγάλοι σύγχρονοι ηγέτες ανέχονται τη κατάσταση και φαίνεται -
δημοσίως τουλάχιστον - ότι ντρέπονται να του μιλήσουν ευθέως και όλο αναβάλλουν
τις αποφάσεις τους.
Για να
μπορεί κανείς να κατανοήσει τη συμπεριφορά του Ερντογκάν και του τουρκικού
κατεστημένου πρέπει να πάει αρκετά χρόνια πίσω. Τότε που ως νεόκοπος
λαοπρόβλητος ηγέτης, ακόμα και η Ελλάδα είδε το θέμα θετικά και συνηγόρησε
ασμένως για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.
Αποτέλεσμα
τής της πρώτης κίνησης ήταν οι θεόρατες επενδύσεις των ευρωπαϊκών χωρών στην
Τουρκία και η έναρξη ενός κύκλου ανάπτυξης πρωτόγνωρης για μισο -Ευρωπαϊκή
χώρα, ή χώρα στα περίχωρα της Ευρώπης.
Η
ανάπτυξη ήταν πολύ μεγάλη, επέσυρε διθυραμβικούς επαίνους των δυτικών και των
ΗΠΑ, αλλά αμφότεροι σύρθηκαν στο άρμα της Τουρκίας και συγχρόνως δημιουργήθηκε
τεράστια έκθεση των χωρών αυτών και των δυτικών μεγάλων επιχειρήσεων στις νέες
Τουρκικές πραγματικότητες. Με άλλα λόγια οι δυτικοί ισχυροποίησαν και έκαναν τη
Τουρκία υπολογίσιμη δύναμη, σε όλα τα επίπεδα, αλλά ταυτόχρονα συνδέθηκαν επικίνδυνα
μαζί της.
Τα
πράγματα όμως δε κινούνται μονίμως προς την ιδία κατεύθυνση και πολλοί
απροσδιόριστοι παράγοντες παρεμβαίνουν και κάποια στιγμή και οι καλές
επιδόσεις γίνονται ασθενικές ή και
αντιστρέφονται. Επίσης αποκαλύπτονται σχέδια και λαμβάνονται και άλλου είδους αποφάσεις
υπό την επήρεια νέων καταστάσεων.
Οι
στόχοι όμως του Ερντογκάν παρέμεναν οι ίδιοι: Η εκπόρθηση ολοκλήρου της δυτικής
Ευρώπης και η ανάδειξη του Ερτνογκάν σε σουλτάνο μεγαλοπρεπέστερο από το
σουλτάνο Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή και μεγαλύτερο κατακτητή από το Μωάμεθ τον
πορθητή.
Όταν
κάποιες χώρες κατάλαβαν (ίσως) που οδηγούσε η πολιτική που είχαν ακολουθήσει
επί χρόνια, αρχίσαν οι γκρίνιες εντός της ΕΕ για την ένταξη της Τουρκίας, ενώ
τα πράγματα ήταν ήδη δύσκολα.
Πρώτα ο
Ερντογκάν επιτέθηκε με τη δεύτερη μεγάλη του κίνηση: Ζήτησε και απαιτεί
προκλητικά την κατάργηση της βίζας για
τους Τούρκους υπηκόους προκειμένου να μετακινηθούν σε χώρες της ΕΕ. Μετά την
είσοδό τους προφανώς κανένας δεν θα μπορούσε να τους διώξει, και άρα θα
αποκοτούσαν αμέσως το δικαίωμα παραμονής. (ΣΣ: Φανταστείτε την περίπτωση
νομίμου εποικισμού των μικρών νησιών (κατ΄ αρχάς) του Αιγαίου πελάγους, με τους
λιγοστούς κατοίκους)
Είχε
προηγηθεί η μεγάλη κίνηση να επιτρέπεται την ελεύθερη επίσκεψη στη Τουρκία –
χωρίς βίζα – υπηκόων αφρικανικών κυρίως χωρών, φυσικά όλων μουσουλμάνων. Έτσι η
Τουρκία επωφελήθηκε από τις πολύ μεγάλες αφίξεις και τη κατανάλωση, ενώ οι αφικνούμενοι
συνέβαλλαν και στην οικονομική ανάπτυξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι
τουρκικές αερομεταφορές που θησαύρισαν.
Η μόνη
χώρα που η Τουρκία υπολογίζει ως σημαντικό εμπόδιο στα σχέδιά της είναι η
Ελλάς. Πάντοτε θα χωρίζει τις δυο χώρες άσβεστο μίσος, παρά τις πολιτισμένες
σχέσεις που αναπτυχθήκαν συν τω χρόνω. Η εκρίζωση 1.000.000 και πλέον Ελλήνων
από τις πατρογονικές εστίες τους στη Μικρά Ασία
και τον Πόντο, έκανε τις διάφορές τους διαχρονικές και ανυπέρβλητες.
Άλλωστε οι Τούρκοι ποτέ δεν έχασαν την ευκαιρία να εκδηλώσουν τις εχθρικές τους
διαθέσεις απέναντι στην Ελλάδα και τους Έλληνες. Το πογκρόμ εναντίον των
Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως το 1955 και το διεθνές έγκλημα της κατοχής του
45% του Κυπριακού εδάφους από την Τουρκία πριν 40 και πλέον χρόνια είναι οι
αδιάψευστοι μάρτυρες των Τουρκικών σχεδίων.
Επίσης
οι Τούρκοι πάντα προσπαθούσαν να οικειοποιηθούν τον Ελληνικό Πολιτισμό της
Μικράς Ασίας και του Πόντου. Το δε Βυζάντιο που εκπόρθησαν όταν πιά ήταν
φάντασμα του εαυτού του, και η χιλιετής θαυμάσια πορεία του στο χρόνο ποτέ δε
στάθηκε ικανό να γεφυρώσει τις διάφορές μεταξύ των δυο λαών.
Η επόμενη μεγάλη κίνηση ήταν
ο σχετικά μικρός αριθμός προσφύγων από τη Συρία και οι στρατιές των οικονομικών
μεταναστών από τη Συρία, το Πακιστάν, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν , τις
αφρικάνικές χώρες που συστηματικά προωθούσε ο Ερτνογκάν και το τουρκικό
κατεστημένο, προς την Ελλάδα και μέσω αυτής προς τη δυτική Ευρώπη. Όταν οι
Ευρωπαίοι κατάλαβαν το πλάνο, έκλεισαν τις προσβάσεις, ξέμειναν στην Ελλάδα
πάνω απο 100.000 παράνομοι μετανάστες και η Γερμανία κυρίως, απορρόφησε τους
περισσότερους από το 1.000.000 περίπου των «εκδρομέων». Προφανώς θησαύρισαν
διακινητές και τούρκοι επιχειρηματίες των παραλίων.
Προσπαθώντας να εξουδετερώσει το εμπόδιο προς την
Ευρώπη που είναι η Ελλάς, ο Ερντογκαν και τα επιτελεία του εκπόνησαν το
εξαιρετικό σχέδιο επίθεσης εναντίον της Ελλάδος, από τα ευρωπαϊκά της σύνορα
της Τουρκίας – κατά μήκος του ποταμού Έβρου. Χρησιμοποιήθηκαν 100.000
μετανάστες που ζούσαν επί τουρκικού εδάφους, διαφόρων εθνικοτήτων. Ευτυχώς για
την Ελλάδα και την Ευρώπη η επίθεση αποκρούστηκε επιτυχώς χάρις στην εγρήγορση
της Ελληνικής Κυβερνήσεως και των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεών της.
Το δώρο που έκανε η Ελλάδα προς τους δυτικοευρωπαίους
είναι εξαιρετικά σημαντικό, υπαρξιακό θα λέγαμε, αλλά ως συνήθως δεν εκτιμήθηκε
ούτε από τις ηγεσίες, αλλά ούτε και από τους λαούς.
Η προκλητική και απάνθρωπη επίθεση Ερντογκάν εναντίον
των ελληνικών συνόρων, κινητοποίησε ακόμα περισσότερο τους Έλληνες και
ελήφθησαν σοβαρά μέτρα ανάσχεσης των μεταναστατευτικών ροών από τα τουρκικά
παράλια προς τα Ελληνικά νησιά. Η κίνηση ήταν μεγάλης επιτυχίας και σημασίας.
Μεγάλη εντύπωση προκαλεί η ησυχία που επικρατεί στα
ΒουλγαροΤουρκικά σύνορα. Η εμμονή και το μένος του Ερντογκάν εναντίον της
Ελλάδος επιβεβαιώνουν τους συλλογισμούς μας.
Την περίοδο αυτή οι κινήσεις του Ερντογκάν
«περιορίζονται» στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο. Θέλει με την εκτόξευση
καθημερινώς απειλών, καταπάτηση κυριαρχιών δικαιωμάτων, κινήσεις εντυπωσιασμού
και ρητορική μίσους και απειλών να επιβάλλει την νεοΟθωμανική Τουρκία στη
διεθνή σκακιέρα.
Δυστυχώς οι Ευρωπαίοι εταίροι μας στην ΕΕ δυσανασχετούν και φαίνεται να θέτουν υπεράνω
διεθνών συνθηκών, ηθικών αρχών και συμμαχικών υποχρεώσεων τα στενά οικονομικά
τους συμφέροντα, αυτά που οι ίδιοι με επιπόλαιες έως άφρονες πολιτικές
υπηρετήσαν και υπηρετούν. Η Ελλάς πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της με τον
επικίνδυνο γείτονα.
Προφανώς
τα πράγματα μεταβάλλονται διαρκώς και είναι απαραίτητη η συνεχής παρακολούθηση της
κατάστασης και των εξελίξεων, Άρα είμαστε σε επιφυλακή και θα επανέλθουμε, μόλις
οι καταστάσεις το απαιτήσουν.
