Πρόκειται για τη σύγχρονη έκδοση των ανέργων – θυμάμαι κυρίως ελαιοχρωματιστών - μπροστά στο Δημαρχείο της Αθήνας στα μέσα της δεκαετίας 50 και αρχές της δεκαετίας 60.
Είναι τόσο δύσκολο να δημιουργηθεί ένα σημείο με ευθύνη των Δήμων που θα κάθονται οι άνθρωποι αυτοί, θα είναι γνωστοί στο σύστημα και έτσι θα εμπνέουν και εμπιστοσύνη και θα γίνονται οι συμφωνίες με ορθόδοξο και πολιτισμένο τρόπο π.χ. συγκεκριμένο τιμολόγιο;
Αυτό που γίνεται σήμερα είναι νομιμοποίηση της παρανομίας και της ρατσιστικής συμπεριφοράς πρώτα από τη διοίκηση, τους μηχανισμούς της και τους άρχοντές της και ύστερα από τους πολίτες φυσικά.
dokimi
ΑπάντησηΔιαγραφή