Ο ESG φέρνει μεγάλες αλλαγές …

Οι παράγοντες ESG (περιβάλλον, κοινωνία, διακυβέρνηση) σχετίζονται με τη μη χρηματοοικονομική επίδοση των επιχειρήσεων και συνδέονται τόσο με το εσωτερικό τους περιβάλλον και τον τρόπο που είναι οργανωμένες και λειτουργούν, όσο και με το επιχειρηματικό τους μοντέλο (προϊόντα, υπηρεσίες κ.λπ.).

                                                

Παρά τα προβλήματα της πανδημίας, το ESG αναδεικνύεται σε σημαντική προτεραιότητα, καθώς αφορά τη συμμόρφωση με σχετικές νομοθεσίες, τη βιωσιμότητα του οργανισμού, τη διαχείριση κινδύνων, την προσέλκυση επενδυτών καθώς και με τη δυνατότητα για φθηνότερη χρηματοδότηση … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, 12.04.2021 • 22:55). 

Πολύ καλά κάνουν οι επιχειρήσεις η επιχειρηματικότητα και η οικονομία και προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των καιρών.

 

Βέβαια κανείς δεν μπορεί να σας πει με βεβαιότητα πότε αυτά τα ωραία πράγματα θα ριζώσουν στην Ελλάδα και θα επιτευχθεί η προσαρμογή και θα αξιοποιηθούν οι νέες ευκαιρίες. Το μότο μας είναι απλό και αφοπλιστικό «ακολουθούμε».

 

Δυστυχώς οι προβλέψεις ESG δε φαίνεται να συγκινούν το ελληνικό δημόσιο που η αδράνειά του είναι παροιμιώδης και συνεχίζει να κινείται στους δικούς του αργόσυρτους τρόπους και να μην λαμβάνει υπόψη του τις νέες πραγματικότητες ή να τις διαβάσει κάπου αλλά να μην είναι σε θέση να ανταποκριθεί άμεσα, σοβαρά, ταχέως και αποτελεσματικά.

 

Ως παράδειγμα θα αναφέρουμε αντιπλημμυρικά έργα που χρηματοδοτούνται από την ΕΤΕπ για να εφαρμοστούν τεχνικές του έχουν εγκαταλειφθεί, σε περιοχές που δεν χρήζουν αντιπλημμυρικής προστασίας, γιατί η Μάνα Φύση έχει τους δικούς της κανόνες και λύσεις. Ωστόσο το δημόσιο επιμένει να σπαταλά χρήματα, να δημιουργούνται προσβλητικές για τη Φύση και το Περιβάλλον λύσεις, με μόνες δικαιολογίες «το είπαμε, το αποφασίσαμε και δεν κάνουμε πίσω, έστω και αν αποδεικνύονται λάθη και οι διαπλεκόμενες λογικές υπέρ οικονομικών συνδεόντων».

 

Δυστυχώς και ο Ευρωπαϊκοί θεσμοί, αρκούνται στις γραπτές διαβεβαιώσεις και δεν μπαίνουν στον κόπο να δουν από κοντά τα προβλήματα, να συνομιλήσουν με όλους τους ενδιαφερομένους και να αναζητήσουν βέλτιστες λύσεις.

 

Η Ελλάδα έχει πληρώσει μέχρι τώρα πολύ ακριβά αυτές τις συμπεριφορές και έχουν κατασπαταληθεί δισεκατομμύρια σε άχρηστα έργα, κακοσχεδιασμένα, προβληματικά, άχρηστα, κατάλληλα, ερείπια μόλις παραληφθούν. Και μάλλον σε πολύ λίγες περιπτώσεις τα έργα γίνονται εντός χρονοδιαγραμμάτων, προϋπολογισμών, σύγχρονων τεχνικών προδιαγραφών και έχουν αποδειχθεί λειτουργικά και αναπτυξιακά.

 

Θα υπάρξει άραγε εκσυγχρονιστής υπουργός και ακόμα καλλίτερα πρωθυπουργός που θα απαιτήσει και από το δημόσιο τομέα να παρακολουθεί τις εξελίξεις, να ανταποκρίνεται στις προκλήσεις και να δίνει το καλό παράδειγμα;