Δεν υπάρχουν προφανώς εύκολες λύσεις. Λογικά θα πρέπει να
υπάρχουν μόνον καλές, καλύτερες ή εφικτές λύσεις.
Και δεν υπάρχουν γιατί σε αντίθεση με άλλες χώρες, στις πόλεις
και τα χωριά στην Ελλάδα επικρατεί η λογική της καταπάτησης και της «ούτε ένα τετραγωνικό
μέτρο στο δημόσιο χώρο», η απληστία και η παντελής απουσία ικανής ηγεσίας και χωροταξικού
και πολεοδομικού προγραμματισμού.
Σε όλες τις πόλεις του εξωτερικού βλέπει κανείς ελευθέρους
δημόσιους χώρους, πλατείες, φαρδιά πεζοδρομία για πεζούς, πάρκα, χώρους άθλησης,
πεζόδρομους. Στην Ελλάδα ίσως οι πεζοδρόμοι είναι η ύστατη αλλά η απλούστερη λύση διάθεσης
χώρων για τα παιδιά και το παιχνίδι τους. Είναι επίσης κατάλληλοι επίσης και
για τους ηλικιωμένους, αλλά και όλους τους κατοίκους.
Εδώ κυριαρχούν και επιβάλλονται λόγω της ανοχής των αρχών,
τα ΙΧ, τα μηχανάκια, οι μοτοσυκλέτες και η τραγική αδιαφορία για τους Νόμους –
με την υπόμνηση ότι πρωτοστατούν αυτοί στους οποίους έχει ανατεθεί η εφαρμογή
τους - τη δεοντολογία, τη λογική.
Το τραγικό είναι η πλήρης ανικανότης των ηγετών να σχεδιάσουν,
να εμπνεύσουν, να καθοδηγήσουν και τελικώς να κινητοποιήσουν τους πολίτες.
Μούχλα, που εξουδετερώνει ακόμα και τις ελάχιστες
καινοτόμους πρωτοβουλίες ανθρώπων με όνειρα και οράματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου