Πώς μιλάμε για την COVID (με ή χωρίς γνώσεις) …

Η πανδημία έχει αποκαλύψει πολλές αδυναμίες και ανεπάρκειες κρατικών μηχανισμών, υπερεθνικών οργανισμών, εκπαιδευτικών συστημάτων και, βέβαια, αδυναμίες στην ικανότητα ολόκληρων λαών να ανταποκρίνονται σε κρίσεις. Αλλά μία από τις σημαντικότερες αδυναμίες, που έχει γίνει πεντακάθαρη, είναι το θέμα της επικοινωνίας. Το πώς μιλάμε μεταξύ μας και το πώς μιλάνε οι ειδικοί στους μη ειδικούς γι’ αυτό που μας συμβαίνει. Σε αυτό τον τομέα ζούμε ένα διαρκές, παγκόσμιο Βατερλώ.

Το βλέπετε. Το διαβάζετε. Κάθε μέρα λάθη· στις ειδήσεις, στις ανακοινώσεις των ειδικών, στον δημόσιο διάλογο. Στο ποια στοιχεία επικοινωνούμε και πώς. Στο πώς εξηγούμε γιατί οι πολίτες πρέπει να κάνουν το ένα πράγμα και όχι το άλλο. Στο πώς περιγράφουμε τον κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, στο πώς αναλύουμε τις πιθανότητες και τα στατιστικά, στο πώς παρουσιάζουμε τα δεδομένα και πώς ερμηνεύουμε τι σημαίνουν … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΑΠΟΨΕΙΣ. 03.07.2021 • 20:57).

Διαβάσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον το άρθρο του κ. Θοδωρή Γεωργακόπουλου, στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 3ης Ιουλίου 2021. Επισημαίνει μια πραγματικότητα που είναι μεταξύ άλλων, μια αθεράπευτη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και επιβραδύνει και ίσως αναστέλλει την εξέλιξη της Ελληνικής κοινωνίας προς τον εκσυγχρονισμό και την αναζήτηση ενός ενάρετου κύκλου.

Το δικό μας συμπέρασμα – πράγμα που έχουμε επισημάνει πολλές φορές παλαιότερα – είναι η έλλειψη γνώσεων. Όταν δεν έχεις γνώσεις, αλλά έχεις πτυχία, γίνεσαι και επιπόλαιος και αυθάδης και επικίνδυνος. Και δυστυχώς ούτε και η ακαδημαϊκή κοινότητα και αυτοί που έχουν πραγματικά γνώσεις ασχολούνται συστηματικά για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση.

Έχουμε επισημάνει στο παρελθόν ότι άλλο πράγμα είναι η ενημέρωση, άλλο η πληροφόρηση και άλλος οι γνώσεις. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα μπορεί να προσπαθεί για ενημέρωση και πληροφόρηση αλλά αποτυγχάνει οικτρά να εφοδιάσει με γνώσεις τους νέους και όλους όσους επιδιώκουν να τις αποκτήσουν σε οποιασδήποτε περίοδο της ζωής τους. Ούτε και με το νέο νομοσχέδιο που προωθεί η υπουργός Παιδείας, φαίνεται να γίνεται σοβαρή προσπάθεια προς αυτή τη κατεύθυνση.

Εν τάχει και πάλι βασικές προτάσεις προς επίλυση του προβλήματος:

• 1.    Η Εκπαίδευση στις Περιφέρειες
• 2.    Πλήρη και αποκλειστική απασχόληση του ακαδημαϊκού προσωπικού
• 3.    Άμεση και υπεύθυνη εμπλοκή των γονέων στα εκπαιδευτικά δρώμενα
• 4.    Ο συνδικαλισμός στην εκπαίδευση δεν ασχολείται με το περιεχόμενό της. Ευπρόσδεκτες προτάσεις ως εκπαιδευτικών
• 5.    Νέα σχολικά κτήρια ως πυρήνες Πολιτισμού στη κοινότητα
• 6.    Αποκλειστική ενασχόληση των μαθητών προς απόκτηση γνώσεων, περιορισμός της ενημέρωσης και πληροφόρησης στα αναγκαία
• 7.    Λιγότερα ΑΕΙ, περισσότερα Κέντρα ή/και προγράμματα Αριστείας
• 8.   Αξιολόγηση όλων και παντού