Μεταναστευτικό, Μέρος 1ο: Να μας εξηγήσουν επειγόντως …

Αποφασίζω ότι στη χώρα μου κινδυνεύω λόγω του εμφυλίου πολέμου και καταφεύγω σε γειτονική χώρα για να προστατευτώ.

Εκεί με περιθάλπουν με σχετική ευγένεια και φροντίδα και νοιώθω ασφαλής.

Όμως κάποιοι μου παίρνουν τα μυαλά ότι υπάρχει κάποια άλλη χώρα πολύ μακρυά που είναι ο παράδεισος. Εκεί θα έχω δουλειά, φροντίδα, περίθαλψη, σχολεία για τα παιδιά μου και άλλα καλά, που απολαμβάνουν οι κάτοικοι της χώρας αυτής, χωρίς εγώ να κάνω τίποτε.

Όμως για να πάω εκεί πρέπει να διανύσω μια απόσταση πολλών χιλιάδων χιλιομέτρων, να διασχίσω  θάλασσα αν και δεν ξέρω να κολυμπώ και έχω μαζί  μου μικρά παιδιά, αρκεί να διαθέτω χιλιάδες δολάρια, υπομονή, πείσμα και να εκτελώ εντολές.

Και το αποφασίζω. Πληρώνω. Βαδίζω ή με πάνε με κάποιο μέσο. Φθάνω στην παραλία. Περιμένω. Είμαι βρώμικος, άπλυτος, πεινασμένος, ταλαιπωρημένος, εξαπατημένος, αλλά τώρα έχω ήδη πληρώσει πολλά χρήματα και το πίσω είναι εξ ίσου δύσκολο με το μπρος.

Ξαναπληρώνω. Μπαίνω σε ένα σκυλοπνίχτη και αν η φύση είναι καλή μαζί μου τα καταφέρνω και φθάνω στην Ελλάδα.

Δυστυχώς την ίδια ιδέα είχαν και τα ίδια έκαναν και χιλιάδες άλλοι σαν και εμένα και  κυρίως πολλές άλλες χιλιάδες ανθρώπων που ονειρεύονται καλύτερη, εύκολη και καλή ζωή χωρίς να κινδυνεύουν στη χώρα τους ή να τους κυνηγάνε.

Τώρα είμαι μόνος μου και τα χρήματα που μου απέμεινα λίγα ή καθόλου. Στην Ελλάδα μαθαίνω ότι δεν δουλεύει τίποτε, ο καθένας είναι μόνος του και χρήματα για τη φροντίδα λαθρομεταναστών δεν υπάρχουν.

Μαθαίνω ότι πρέπει να βαδίσω χιλιάδες ακόμα χιλιόμετρα και να περάσω χίλιες δυσκολίες, αν κατορθώσω ποτέ να φθάσω στη γη της επαγγελίας.

Τα ερωτήματα που τίθενται για τους Έλληνες πολίτες και τις ελληνικές αρχές είναι  τα ακόλουθα:

1.  Γιατί μια χώρα έχει υποχρεώσεις σε όλους εκείνους που φθάνουν παρανόμως απρόσκλητοι ή μεταφέρονται από δουλεμπόρους, ενώ δεν κινδυνεύει η ζωή τους;

2.  Γιατί μια χώρα έχει υποχρέωση να παρέχει συνδρομή και προστασία από κινδύνους σε χερσαία ή θαλάσσια σύνορα, σε όσους ενσυνείδητα και χωρίς να διώκονται αποφασίζουν να παραβούν κανόνες και σύνορα με το έτσι θέλω;

3.  Πως μια χώρα μπορεί ακόμα και αν θέλει να συνδράμει ξένους πολίτες των οποίων όμως δεν κινδυνεύει η ζωή, σε τόπους και χώρους, όπου οι κάτοικοι γίνονται τελικώς λιγότεροι από τους «εισβολείς», ενώ και τα διατιθέμενα μέσα και υποδομές είναι πολύ περιορισμένα;

4.  Πως μια χώρα μπορεί ακόμα και αν θέλει να συνδράμει ξένους πολίτες που δεν κινδυνεύει η ζωή τους, όταν μετατρέπουν τις πλατείες και τους δημόσιους χώρους λόγω αριθμού, κουλτούρας και συνθηκών σε ανοιχτά WC,υπαίθρια κάμπινγκ μέσα σε αστικό ιστό και χώρους προαγωγής και σεξουαλικής εκμετάλλευσης ακόμα και των παιδιών τους;

5.  Γιατί ο ανθρωπισμός για τους αφικνούμενους παρανόμως είναι  μεγαλύτερης αξίας από τον ανθρωπισμό για τους γηγενείς;

6.  Υπολογίζει κανείς τις δαπάνες που συνεπάγονται οι καθημερινές επιχειρήσεις για να έχουν ασφαλή μετάβαση από την Τουρκία στην Ελλάδα οι εκατοντάδες χιλιάδες παρανόμων και η καταπόνηση των υλικών μέσων και κυρίως του ανθρωπίνου δυναμικού; Ποιος καταβάλλει τις δαπάνες αυτές όταν μάλιστα η χώρα βρίσκεται σε οικτρή οικονομική κατάσταση;

Ας περιοριστούμε σε αυτά τα ερωτήματα προς το παρόν και θέλουμε να πάρουμε απαντήσεις από όσους έχουν αρμοδιότητα, άποψη και ικανότητα ανάλυσης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που επιβάλλεται έξωθεν.

Αναμένουμε.

ΥΓ: Αν οι υποθέσεις μας είναι λανθασμένες οι αρμόδιοι οφείλουν να ενημερώσουν σοβαρά και υπεύθυνα τους Έλληνες πολίτες και όχι να τους αφήνουν να μαντεύουν τι συμβαίνει και τι έχουν εκείνοι στο μυαλό τους.