Μεταναστευτικό Μέρος 4ο … ποιοι είναι οι πραγματικοί πρόσφυγες …

Ως πολίτες δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τη νομοθεσία που έχουν προωθήσει οι κυβερνήσεις και αφορούν τους λεγόμενους πρόσφυγες.

Διαβάσαμε τον ορισμό του πρόσφυγα από τον Παγκόσμιο Ιστό.

Σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης «Περί του καθεστώτος των Προσφύγων» που υιοθετήθηκε διεθνώς στις 28 Ιουλίου 1951 (κυρώθηκε από την Ελλάδα το 1959 ^[25] ) και τροποποιήθηκε με το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης της 31ης Ιουλίου 1967, πρόσφυγας είναι «κάθε πρόσωπο, το οποίο, επειδή έχει δικαιολογημένο φόβο διωγμού λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικής προέλευσης, πολιτικών πεποιθήσεων ή συμμετοχής σε ορισμένη κοινωνική ομάδα, βρίσκεται έξω από τη χώρα της υπηκοότητάς του και δεν μπορεί, ή εξαιτίας αυτού του φόβου, δεν θέλει να προσφύγει στην προστασία της χώρας αυτής».^[26] ↑ «Ποιοι είναι οι Πρόσφυγες». Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-04-10. http://web.archive.org/20090410183218/www.gcr.gr/node/24. Ανακτήθηκε στις 2011-02-10.

Αν ο ορισμός αυτός είναι ο πραγματικός, τότε κάθε λαθρομετανάστης ή παράνομος μετανάστης που εισέρχεται στην Ελλάδα και σε κάθε άλλη πολιτισμένη χώρα πρέπει να αποδείξει ότι ανήκει στις κατηγορίες που αναφέρονται.

Λογικό είναι να υποθέσει κανείς ότι οι αποδείξεις είναι δύσκολες και συνεπώς πρέπει να υπάρχει κάποιος αντικειμενικός τρόπος απόδειξης. Αν δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία εκ μέρους του αιτούντος, το πρόβλημα περιπλέκεται.

Λογικό είναι να υποθέσει κανείς ότι δεν είναι πρόσφυγες όλοι όσοι αφικνούνται στα Ελληνικά νησιά. Είναι δε παράλογο να είναι πρόσφυγες, όταν τα άτομα αυτά είναι εκατοντάδες χιλιάδες, ακόμα και αν προέχονται από εμπόλεμες ζώνες. Και η προέλευση πρέπει να αποδεικνύεται από επίσημα έγγραφα, όπως είναι τα διαβατήρια ή οι ταυτότητες.

Η ταυτοποίηση των ατόμων που καταφθάνουν στα ¨Ελληνικά νησιά, πρέπει να γίνεται άμεσα, να παρέχεται προσωρινή προστασία που δεν θα πρέπει να ξεπερνά ας πούμε τις δέκα ημέρες και μετά να επαναπροωθούνται στη χώρα από την οποία ξεκίνησαν το διάπλου του Αιγαίου, δηλαδή στην Τουρκία. Η επαναπροώθηση θα πρέπει να γίνεται με μέσα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και όχι Ελληνικά, όπως άλλωστε έχουν προτείνει και Έλληνες και  Ευρωπαίοι.

Η επιτυχής επαναπροώθηση θα είναι και δείγμα ότι η Τουρκία αποδέχεται τους κανόνες της ΕΕ και εμφορείται από το ίδιο πνεύμα και τις αρχές που ισχύουν και εφαρμόζονται σε όλη την ΕΕ. Θα είναι  άλλωστε και η απόδειξη ότι η Τουρκία αποδέχεται στην πραγματικότητα ότι επιθυμεί να γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ. Η μέχρι σήμερα συμπεριφορά της Τουρκίας αποδεικνύει το αντίθετο.

Λογικά πάλι πρέπει να υποστηριχτεί η Τουρκία να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των εκατομμυρίων Σύρων πολιτών που περνούν τα Τουρκοσυριακά σύνορα ζητώντας προστασία από τα δεινά του εμφυλίου. Αλλά δυστυχώς οι Τούρκοι έχουν το δικό τους χαβά και δεν αναγνωρίζουν καμιά ευρωπαϊκή αξία και διαδικασία. Και προφανώς ομολογούν εμμέσως ότι αδυνατούν να προσαρμοστούν στους κανόνες και τις αξίες της ΕΕ. Λογικά η εξαγωγή, με την ενεργό εμπλοκή κυκλωμάτων διακινητών εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων διαφόρων εθνικοτήτων, πρέπει να θεωρηθεί από την ΕΕ ως πράξη πολέμου.

Όσον αφορά τη μεγάλη εικόνα, οι ορισμοί περί προσφύγων δεν έχουν λάβει υπόψη τους το σημερινό πρόβλημα που είναι ότι τα άτομα που επικαλούνται τις περί προσφύγων ρυθμίσεις δεν είναι πλέον δεκάδες, εκατοντάδες ή χιλιάδες, αλλά εκατομμύρια.

Οι αριθμοί αυτοί θέτουν σε κίνδυνο τις χώρες υποδοχής ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτές δεν δέχονται πρόσφυγες οικειοθελώς αλλά κατόπιν υποχρεωτικής ροής τεραστίων αριθμών ανθρώπων (μεταξύ των οποίων και οικογένειες και ασυνόδευτων παιδιών) που συνωστίζονται στα σύνορά τους. Παραδείγματα αυτών των συνεπειών είναι  περιστάσεις που περιγράφονται στον τύπο, όπως το άρθρο «Επιστρέφουν στο Ιράκ λόγω πείνας», αλλά και η πρωτοφανής στα ιστορικά χρονικά, περίπτωση της Ελλάδος.

Η Ελληνική κυβέρνηση, η οποία υφίσταται πρωτοφανείς πιέσεις και είναι εξαιρετικά ευάλωτη στις ανέλεγκτες ροές ανθρώπων από άλλες χώρες και με πολλές και τραγικές συνέπειες για τη χώρα και τους πολίτες της, πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες στα πλαίσια του ΟΗΕ, της ΕΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης, του ΝΑΤΟ και άλλων διεθνών οργανισμών για  τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας του πρόσφυγα και των διεθνών κανόνων που θα πρέπει να ισχύουν για την προσωρινή ή μόνιμη εγκατάσταση, τον έλεγχο των εξωτερικών συνόρων χωρών και την αποτροπή καταστάσεων που είναι δυνατόν να προκαλέσουν τις ανεξέλεγκτες ροές ανθρώπων.

Γιατί η ελληνική κυβέρνηση αδρανεί; Γιατί το υπουργείο εξωτερικών δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες σε διεθνές επίπεδο; Γιατί ο πρόεδρος της Ελλάδας, μετά τη χλιαρή πρότασή του περί συνόδου Κορυφής της ΕΕ, σιωπά και αυτός.

Κάθε καθυστέρηση και κάθε χάσιμο χρόνου είναι εις βάρος της Ελλάδος και θα το πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες πολύ ακριβά. Ήδη η Ιταλία και η Ισπανία κατάφεραν να αποτρέψουν τις μεγάλες ροές λαθρομεταναστών από τη Λιβύη, το Μαρόκο και τις αφρικανικές ακτές και προς το παρόν ποιούν την νήσσαν.