Η διαδρομή Αθήνα, Σκάλα Ωρωπού (φεριμπότ), Ερέτρια, Αμάρυνθος, Αλιβέρι, Λέπουρα, Αυλωνάρι, Παράλια Κύμης, Αχιλλέας (βαπόρι), Λιναριά Σκύρου. Το ταξίδι από την Αθήνα στη Σκύρο, σχετικά εύκολο. Αρκεί να μη βρεθείς πίσω από νταλίκες στο δρόμο από Ερέτρια προς Κύμη και να μην ακολουθήσεις τον ορεινό δρόμο μετά το Αυλωνάρι, εξαιτίας της ανεπαρκούς σήμανσης. Λένε πως το νησί έχει άλλη χάρη τις Αποκριές και το Πάσχα.
Η Λιναριά, το λιμάνι του νησιού, σχεδόν κουκλίστικο, αναβαθμισμένο κατασκευαστικά, χωρίς ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό χαρακτήρα και μικρό σε μέγεθος. Τους θερινούς μήνες θα γίνεται το αδιαχώρητο και κάθε μέρα περί την άφιξη και αναχώρηση του πλοίου που συνδέει τη Σκύρο με την Κύμη (καλύπτει τα 22 μίλια της αποστάσεως σε 2 περίπου ώρες). Ανήκει σε εταιρεία λαϊκής βάσεως, επίτευγμα καθαρά νεοελληνικό, αλλά οι ιστορίες που διηγούνται οι κάτοικοι περιλαμβάνουν όλες τις γνωστές παθογένειες καθόλου σοβαρής, ηθικής και πρωτοπόρου ηγεσίας. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.
Ιδιόμορφη και εντυπωσιακή από μακριά η πόλις της Σκύρου. Εντός νοικοκυρεμένη, δε διαφέρει όμως από όλες τις Ελληνικές πόλεις, που στο κεντρικό δρόμο αναπτύσσονται οι γνωστές ελληνικές δραστηριότητες, σουβλατζίδικων, καφετιερών, γενικώς καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος και καταστήματα ειδών δώρων, κατασκευασμένων αλλού.
Δεν είδαμε παραγωγικές δραστηριότητες.
Στη κεντρική ζώνη του νησιού και κοντά στην πρωτεύουσα η εκτός σχεδίου δόμηση έχει κάνει θαύματα. Χτίστηκαν μεγάλες αγροτικές εκτάσεις, δυστυχώς οι πλέον παραγωγικές, με δωμάτια και διαμερίσματα προς ενοικίαση. Κανένας χωροταξικός ή/και πολεοδομικός σχεδιασμός. Πόλεις «ντου ιτ γιορσέλφ» όπως τις έχουμε ονομάσει. Με κτήρια μάλλον νοικοκυρεμένα, αλλά οι δρόμοι δαιδαλώδεις και καμιά δημόσια έκταση ή δημόσιος χώρος για κοινόχρηστες χρήσεις. Μόνον οικόπεδα με κατοικίες. Τα διάσπαρτα περιβόλια ανάμεσα στα ενοικιαζόμενα δωμάτια και διαμερίσματα είναι μια αισιόδοξη νότα και θυμίζουν το όχι πολύ μακρινό παρελθόν, όταν οι άνθρωποι αγωνίζονταν και δημιουργούσαν. Όλη σχεδόν η οικοδομική δραστηριότητα περιορίζεται στα τμήματα του νησιού που έχουν μεγάλες παραλίες, εκτεθειμένες όμως στο βοριά. Άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο. Στην παραλία Γυρίσματα μάλλον κανείς δε πηγαίνει για μπάνιο όταν ο Βορειάς είναι δυνατός.
Απορίας άξιο είναι επίσης που βρέθηκαν τα χρήματα για τόσες οικοδομές από ανθρώπους δε θα λέγαμε φτωχούς, αλλά σίγουρα με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες.
Ο σχεδόν κυκλικός δρόμος στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού τρομακτικός για τα δικά μας δεδομένα. Χωρίς μεταλλικά στηθαία προστασίας και η θάλασσα 200-300 μέτρα χαμηλότερα σε κάποια σημεία. Γεμάτο επίσης με λακκούβες το οδόστρωμα. Ευτυχώς την ημέρα που κάναμε τη διαδρομή συναντήσαμε 3 αυτοκίνητα και δυστυχώς ελάχιστους ανθρώπους. Το νησί στο τμήμα αυτό κατάφυτο με πεύκα κυρίως. Ελάχιστες οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Τα μεταλλικά στηθαία απουσιάζουν και στο δρόμο από Ασπούς, το πρώτο χωριό μετά τη Λιναριά προς Βορρά, προς τη μεγάλη παραλία Μαγαζιά.
Δεν το διαπιστώσαμε, αλλά μας είπαν ότι το νησί έχει μεγάλη σχετικά κτηνοτροφία. Και ως συνηθώς κυκλοφορεί ότι έχουν γίνει περιουσίες με παράνομες επιδοτήσεις χάρις στις γνωστές λαθροχειρίες.
Η Σκύρος έχει μεγάλη ιστορία, αλλά δεν είναι προφανής στους επισκέπτες και οι αρχές του τόπου δε δείχνουν ενδιαφέρον να βρουν τρόπους ανάδειξής της και προβολής της στους επισκέπτες. Ίσως τα καταφέρνουν καλλίτερα την περίοδο των Απόκρεω και του Πάσχα.
Βρήκαμε τους ανθρώπους φιλικούς γενικά και πρόθυμους.
Φαίνεται ότι αρκετοί ξένοι έχουν αγοράσει κτήματα ή και σπίτια.
Είναι προφανές ότι έχει κατασκευαστεί δίκτυο συγκέντρωσης των λυμάτων. Αλλά όσους ρωτήσαμε κανένας δεν ήξερε αν λειτουργεί η επεξεργασία λυμάτων.
Η σύντομη διαμονή μας ήταν ευχάριστη, Δεν μείναμε όμως
εντυπωσιασμένοι από το νησί για να θέλουμε να ξαναπάμε, τουλάχιστον σύντομα. Οι
αρχές του τόπου πρέπει να ασχοληθούν με το θέμα αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου