Ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ…
Δεν φωνάζει, μόνο αγωνίζεται, του κ. Ηλία Μαγκλίνη
(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 22 Δεκεμβρίου 2013).
Ήταν πολλοί, πάρα πολλοί, οι άγνωστοι, ανώνυμοι Έλληνες
πολίτες που υπέφεραν και αυτή τη χρονιά εξαιτίας της οικονομικής –μα και
πολιτικής, κοινωνικής εντέλει– κρίσης που μαστίζει τη χώρα. Ήταν επίσης πολλοί
εκείνοι οι ανώνυμοι Έλληνες που για μια ακόμη χρονιά, προσπάθησαν με όλες τους
τις δυνάμεις να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους απέναντι στις δυσκολίες.
Τιμώντας αυτόν τον «ανώνυμο Έλληνα» που δίνει μια
καθημερινή, άνιση μάχη (ο καθένας από το δικό του πόστο, στον χώρο και τον
χρόνο που του αναλογεί), θα λέγαμε πως είτε με μνημόνιο είτε χωρίς μνημόνιο,
είτε υπό κρίση είτε δίχως κρίση, ο ανώνυμος αυτός πολίτης παραμένει σταθερός
στην ακεραιότητα, την εντιμότητα, τη νηφαλιότητα, στον τρόπο με τον οποίο
βλέπει τα πράγματα, τη σχέση του με το Δημόσιο και με τους συνανθρώπους του.
Είναι ο Έλληνας τον οποίο χαρακτηρίζει μια εσωτερική στερεότητα η οποία, πάνω
απ’ όλα, έχει να κάνει με τον ίδιο προσωπικά.
Αναπροσαρμόζεται, ζορίζεται, πιέζεται, αγωνιά και περνά
νύχτες ξάγρυπνες, δεν είναι ούτε άκαμπτος ούτε παθητικός απέναντι στις
καταστάσεις, ωστόσο δεν παρεκκλίνει από τη βαθύτερη ουσία των αρχών που διέπουν
τον αγώνα του.
Όταν έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα ατόμων, κάποιοι μιλούν
ακόμα και για «εθνική συνείδηση». Μυστήριο πράγμα αυτή η εθνική συνείδηση:
ενδεχομένως να είναι αυτό που συμβαίνει όταν σε ορισμένες περιόδους αυτές οι
προσωπικές επιλογές, τα αισθήματα και οι πεποιθήσεις συντονίζονται, τρόπον
τινά, με μια ιδεολογία ή με έναν συλλογικό μύθο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο
ανώνυμος Έλληνας που αγωνίζεται σήμερα είναι εκείνος που διατηρεί την ίδια
εκείνη στάση που είχε προτού η οικονομική κρίση χτυπήσει την πόρτα του. Μπορεί
να μη φαίνεται διότι δεν φωνασκεί, δεν κηρύττει, δεν δείχνει με το δάχτυλο, δεν
θρηνωδεί και δεν αυτομαστιγώνεται, αλλά είναι εδώ, ανάμεσά μας, και με τον
τρόπο του δείχνει τον δρόμο: δρα, αγωνίζεται, εργάζεται.
Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α
