…. Ο Κιτροέφ πάντοτε πίστευε ότι το φαγητό είναι ένα από τα πιο ισχυρά στοιχεία της εθνικής ταυτότητας. «Τρώγοντας ελληνικά φαγητά αισθάνεσαι Έλληνας ακόμη και αν δεν μιλάς καθόλου τη γλώσσα», μου λέει.
«Πριν από λίγο καιρό έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος βυζαντινολόγος Σπύρος Βρυώνης, που είχε γεννηθεί και μεγαλουργήσει στην Αμερική. Τον θυμάμαι πάντα να υποστηρίζει –εκείνος που μιλούσε άπταιστα καμιά δεκαριά γλώσσες– ότι για να διατηρήσουμε τον ελληνισμό στις ΗΠΑ, η βαρύτητα δεν πρέπει να πέσει στην εκμάθηση των ελληνικών. Ετσι είναι σαν να αποκλείουμε εκείνους που είναι 3ης και 4ης γενιάς και δεν μιλούν λέξη ελληνικά. Κανένας πιτσιρίκος σήμερα δεν θα ήθελε να πηγαίνει Σάββατο πρωί να μαθαίνει τη γλώσσα του προπάππου του σε κάποιο σχολείο, αλλά προτιμά να παίζει μπέιζμπολ με τους φίλους του. Είναι πολύ καλύτερο να βασίσουμε το ανήκειν σε μια ομάδα σε άλλα πράγματα: στη μουσική, στον χορό, στις γεύσεις, στη γνώση της ιστορίας».
«Το φαγητό για τους Ελληνες της διασποράς δεν είναι μονάχα η σύνδεση με τη γη των προγόνων, αλλά με την ίδια την οικογένεια. Είναι το κουτάλι που κρατούσε η γιαγιά και η μαμά για να σε ταΐσουν με λιχουδιές που είχαν φτιάξει με τα χεράκια τους. Πόσες φορές δεν έχω ακούσει ιστορίες υπερηφάνειας από Ελληνοαμερικανάκια που πήγαιναν στο σχολείο και όταν ερχόταν η ώρα του κολατσιού, εκείνα έβγαζαν από το τάπερ σουτζουκάκια και ο διπλανός τους έτρωγε ένα βαρετό σάντουιτς με φιστικοβούτυρο; Ξαφνικά γίνονταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων, γιατί είχαν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους και σίγουρα κάτι πολύ πιο νόστιμο», υποστηρίζει ο Κιτροέφ …
Απόσπασμα από τη συνέντευξη του καθ. Αλέξανδρου Κιτρόεφ, στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 5ης Μάιου 2019.
Ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη προσέγγιση και πρέπει να μελετηθεί σοβαρά.
«Πριν από λίγο καιρό έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος βυζαντινολόγος Σπύρος Βρυώνης, που είχε γεννηθεί και μεγαλουργήσει στην Αμερική. Τον θυμάμαι πάντα να υποστηρίζει –εκείνος που μιλούσε άπταιστα καμιά δεκαριά γλώσσες– ότι για να διατηρήσουμε τον ελληνισμό στις ΗΠΑ, η βαρύτητα δεν πρέπει να πέσει στην εκμάθηση των ελληνικών. Ετσι είναι σαν να αποκλείουμε εκείνους που είναι 3ης και 4ης γενιάς και δεν μιλούν λέξη ελληνικά. Κανένας πιτσιρίκος σήμερα δεν θα ήθελε να πηγαίνει Σάββατο πρωί να μαθαίνει τη γλώσσα του προπάππου του σε κάποιο σχολείο, αλλά προτιμά να παίζει μπέιζμπολ με τους φίλους του. Είναι πολύ καλύτερο να βασίσουμε το ανήκειν σε μια ομάδα σε άλλα πράγματα: στη μουσική, στον χορό, στις γεύσεις, στη γνώση της ιστορίας».
«Το φαγητό για τους Ελληνες της διασποράς δεν είναι μονάχα η σύνδεση με τη γη των προγόνων, αλλά με την ίδια την οικογένεια. Είναι το κουτάλι που κρατούσε η γιαγιά και η μαμά για να σε ταΐσουν με λιχουδιές που είχαν φτιάξει με τα χεράκια τους. Πόσες φορές δεν έχω ακούσει ιστορίες υπερηφάνειας από Ελληνοαμερικανάκια που πήγαιναν στο σχολείο και όταν ερχόταν η ώρα του κολατσιού, εκείνα έβγαζαν από το τάπερ σουτζουκάκια και ο διπλανός τους έτρωγε ένα βαρετό σάντουιτς με φιστικοβούτυρο; Ξαφνικά γίνονταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων, γιατί είχαν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους και σίγουρα κάτι πολύ πιο νόστιμο», υποστηρίζει ο Κιτροέφ …
Απόσπασμα από τη συνέντευξη του καθ. Αλέξανδρου Κιτρόεφ, στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 5ης Μάιου 2019.
Ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη προσέγγιση και πρέπει να μελετηθεί σοβαρά.
Έχουμε και άλλες φορές αναφερθεί στη μάλλον μέτρια ποιότητα των
φαγητών που προσφέρονται ιδιαίτερα τα ελληνικά ξενοδοχεία, σε αντίθεση με παρακείμενες
ίσως ταβέρνες που αντλούν την πελατείας από τα ξενοδοχεία. Οποία αντίφαση και
αναξιοποίητη πραγματικότητα.
Πολλές φορές η μέτρια ποιότητα των εδεσμάτων σχετίζεται με τα
δεύτερης ποιότητας υλικά, τα φαγητά των προηγούμενων ημερών, την απρόσεκτη ή
αδιάφορη παρουσίαση και την εικόνα προσοχής στους πελάτες (π.χ. κρύα πιάτα και περιεχόμενο,
λάδι όχι πρώτης ποιότητάς, λευκό τυρί αντί φέτας, μερίδες με το μάτι και όχι με
το ζύγι, μαχαιροπήρουνα και γυάλινα σκεύη από διαφημίσεις και όχι επιλεγμένα, χάρτινα
και πλαστικά τραπεζομάντηλα [απαγορευμένα εδώ και πολλά χρόνια] αντί υφασμάτινων κα.) και η ερασιτεχνική
εξυπηρέτηση.
Η γαστρονομία θα έπρεπε να είναι το ατού της Ελληνικής
τουριστικής βιομηχανίας και όχι το παραπαίδι της. Αυτό βέβαια οφείλεται στην ανύπαρκτη
σχεδόν εκπαίδευση και πιστοποίηση στελεχών και προσωπικού και η σχεδόν πλήρης –
εκτός των φορελεκτικών γιουρουσιών – απουσία ελέγχων και επιβολής συμμόρφωσης
με τις κατάλληλες προδιαγραφές. Μάλλον πρέπει να διδαχτούμε από τους Τούρκους,
τους Ιταλούς, τους Πορτογάλους και άλλους ανταγωνιστείς μας στο τομέα της εστίασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου