Από το «δημοκρατικό 5» στο «δημοκρατικό 1» …

Το ιδιαίτερα ισχυρό (λόγω του Πολυτεχνείου) φοιτητικό κίνημα της εποχής αντέδρασε. Άτυπα φοιτητικά συμβούλια προχώρησαν στη δική τους «αποχουντοποίηση». Οπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, στο μάτι του κυκλώνα βρέθηκαν και καθηγητές που δεν είχαν σχέσεις με τη δικτατορία αλλά ήσαν αυστηροί στις βαθμολογίες τους ή απλώς συντηρητικοί. 

Αρκετοί από αυτούς, για να επιβιώσουν, καθιέρωσαν το λεγόμενο «δημοκρατικό 5». Ασχέτως δηλαδή των επιδόσεων, βαθμολογούσαν με τον ελάχιστο προβιβάσιμο βαθμό και είχαν το κεφάλι τους ήσυχο από φοιτητικές αντιδράσεις. «Δικαιούχοι» ήσαν συνήθως οι συνδικαλιστές των φοιτητικών παρατάξεων. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που βαθμολογούνταν με το «δημοκρατικό 5» όλοι οι φοιτητές που είχαν δηλώσει κάποιο μάθημα … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟΨΗ, 08.06.2021 • 20:21).

Διαβάσαμε το άρθρο του κ. Συρίγου και θυμηθήκαμε τη δική μας περιπέτεια στην Ιατρική Σχολή του Αθήνησι.

 

Ήταν η μακρινή εποχή του 1977 ή 1978. Είχα διοριστεί το 1977 ως Επιμελητής της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, κατόπιν της απόφασης της Σχολής να αναθέσει σε Φυσικούς μέλη της, τη διδασκαλία της Φυσικής στους πρωτοετείς φοιτητές της. Μέχρι τότε η διδασκαλία είχε ανατεθεί στην Έδρα Φυσικής της Φυκομαθηματικής Σχολής του ΕΚΠΑ.

 

Είμαστε τότε 3 νέοι με ενθουσιασμό και διάθεση να κάνουμε το καλύτερο δυνατό και να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις και τις προσδοκίες των ανωτέρων μας.

 

Οργώσαμε τη διδασκαλία, Εργαστήρια και πιστεύουμε ότι το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Ως παράδειγμα αναφέρουμε ότι στις εξετάσεις δίναμε 30 ερωτήσεις από όλη την διδακτέα ύλη, σε υλικό που αποφασίζονταν ακριβώς πριν την ώρα των εξετάσεων. Το ίδιο περιεχόμενο έπαιρνε ο τέταρτος φοιτητής στην ίδια σειρά του αμφιθεάτρου, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση αντιγραφής. Οι απαντήσεις έπρεπε να δοθούν στο συγκεκριμένο κενό που υπήρχε ανάμεσα στις ερωτήσεις, στις κόλες με τα θέματα που δίδονταν στους φοιτητές. Καμία σύγκριση με το σημερινό σύστημα.

 

Κάποια μέρα είχα τη φαεινή έμπνευση, συζητώντας με φοιτητές να υπερασπιστώ την άποψη ότι η βάση στις σπουδές τις Ιατρικής Σχολής έπρεπε να είναι το 7 ή 8 και όχι το 5.

 

Αμέσως «φοιτητές» με έβγαλαν σε «εφημερίδα τοίχου» – μόδα της εποχής – με καταγγελίες ότι ο Σωτηρίου παρανόμως βάζει τη βάση στο 7.

 

Ευκαιρίας δοθείσης εξήγησα ότι ο Νόμος λέει ότι η βάση επιτυχίας είναι το 5 και η Σχολή το έχει υιοθετήσει και άρα κανένας δε μπορεί να κάνει διαφορετικά. Τράβηξα της ψυχής μου τον τάραχο. Κλήθηκα σε απολογία, ενώ άρχισαν να γράφουν και εφημερίδες για θέματα (άφηναν να εννοηθεί ότι επρόκειτο για σκάνδαλα) που φορούσαν το πανεπιστήμιο (π.χ. ίδια περιούσια, καταχρήσεις, …) και τα συνέδεαν με τη δική μου «επέμβαση» ενάντια στα καθιερωμένα. Όλα προφανώς ήταν κατευθυνόμενα.

 

Η επίθεση με ταρακούνησε. Είδα τα πράγματα όχι πλέον από τη δική μου σκοπιά και τις ηθικές και δεοντολογικές αρχές, αλλά υπό εκείνες τις συνθήκες που επέβαλλε το καθηγητικό κατεστημένο. Θα σταματήσω εδώ και δε θα πω περισσότερα.

Μάλλον οι Ιατρικές Σχολές στην Ελλάδα πρέπει να υιοθετήσουν την παλιά πρότασή μας αν θέλουμε να αναβαθμίσουμε τις σπουδές και να μιλάμε για αριστεία και αξιοκρατία. Εμπρός λοιπόν. Να μπει η βάση επιτυχίας στο 8! Και οι σχολές από 7 που λειτουργούν σήμερα να περιοριστούν στις 3!

 

Ταύτα και εμμένω …