Αφαλάτωση ή φράγματα για τα νησιά; …

Ποια είναι η καλύτερη άμυνα στη λειψυδρία, που επιδεινώνεται λόγω κλιματικής κρίσης; Οι ειδικοί απαντούν στην «Κ» 

 

«Το καλοκαίρι το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να χτυπάει. Ομως η απάντηση ήταν ίδια σε όλους: Δυστυχώς, δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε. Ο,τι μηχάνημα αφαλάτωσης υπήρχε, είχε διατεθεί μέχρι τις αρχές της άνοιξης. Μόνο όσοι δήμαρχοι είδαν μπροστά –τι καλοκαίρι θα ερχόταν μετά έναν ακόμα χειμώνα χωρίς βροχές– και κινήθηκαν μόνοι τους, αυτοί κατάφεραν να εξασφαλίσουν τα νησιά τους. Και ναι μεν τελικά καταφέραμε να μη μείνει χωρίς νερό ο τουρισμός, αλλά για να εξυπηρετηθεί ο τουρισμός σε πολλές περιοχές της Ελλάδας οι κάτοικοι έμειναν χωρίς νερό και έτρεχαν με τα μπιτόνια και τα εμφιαλωμένα. Λυπάμαι, αλλά εν έτει 2024 το να μένουν ολόκληρες περιοχές χωρίς πόσιμο νερό δεν αρμόζει σε ευρωπαϊκή χώρα».

Ο Αλέξανδρος Υφαντής είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Sychem, μιας από τις τρεις εταιρείες παραγωγής μονάδων αφαλάτωσης στην Ελλάδα (οι άλλες δύο είναι η ΤΕΜΑΚ και η Watera). Αυτές οι τρεις εταιρείες κλήθηκαν φέτος να σηκώσουν το βάρος της λειψυδρίας, καθώς σε πολλές περιοχές η κατάσταση ήταν τελικά πολύ χειρότερη από ό,τι αναμενόταν. Στις χειρότερες περιπτώσεις κλήθηκε να μεταφέρει νερό και η υδροφόρα του Πολεμικού Ναυτικού, κάτι που ελάχιστες φορές συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Οπως υποστηρίζει ο κ. Υφαντής, η πολιτεία δεν έχει ένα οργανωμένο σχέδιο για την προμήθεια και λειτουργία των αφαλατώσεων, αλλά συχνά «τρέχει πίσω από τις ανάγκες». «Κανείς δεν ελέγχει συνολικά την επένδυση του κράτους … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14.10.2024 • 18:26). 

Τα διαβάζεις και φρίττεις. Ανύπαρκτο κράτος. Φέουδα δήμαρχων, εταιρείες που λυμαίνονται τους κατοίκους για προφανή θέματα, ανικανότητα, αδιαφορία, εκμετάλλευση του κράτους με το μαχαίρι στο κόκαλο και δέλεαρ τους ψήφους, παντελή έλλειψη οργανωτικών δομών και επιστημονικών γνώσεων, οι τουριστικές επιχειρήσεις στο κρατικό τιμόνι, ανικανότης παντού και κρατικοί φορείς χώροι στάθμευσης ακατάλληλων και ανεύθυνων επιτελών. 

Περιγράφεται ένα κράτος που δεν ξέρει τι θέλει, τι του γίνεται και δε γνωρίζει που βαδίζει και τι επιδιώκει. Όλα στη τύχη και θα ασχοληθούμε όταν το πρόβλημα φτάσει στο απροχώρητο. Κανένας σχεδιασμός, καμία προοπτική διερεύνηση παρά τους μηχανισμούς και τους κηφήνες που έχουν διοριστεί και τους διευθύνουν. Είμαστε αυστηροί – το αναγνωρίζουμε - γιατί πληρώνουμε και κατασκευάζονται έργα που είναι θνησιγενή, αποφέρουν μεγάλα οφέλη σε επιτήδειους και τρωκτικά αλλά ποτέ δε λύνουν τα προβλήματα και έτσι χρειάζονται νεα χρήματα και νεα έργα, σε προκλητική διαφορά φάσεως έναντι των αναγκών. 

Το μοντέλο διακυβέρνησης πάσχει προκλητικά και η επιτελική κυβέρνηση επί 6-ετια δεν βλέπει την πραγματικότητα και αναλίσκεται στη πολιτική των μπαλωμάτων και των ευκαιριακών λύσεων. Παραβλέπει τις ανάγκες, δεν αναγνωρίζει τις λύσεις που έχουν επιλεγεί σε προηγμένες κοινωνίες, ξεκινά  πάντοτε με γνώμονα το συμφέρον των «παιδιών της» και της πολιτικής επιβολής και όχι της άμεσης και σοβαρής επίλυσης των προβλημάτων με βάση τις επιστημονικές γνώσεις τις καλές πρακτικές άλλων χωρών και σοβαρές ικανότητες καινοτομίας. Κοινώς ράβε ξήλωνε.