Το κράτος δεν διοικεί με συναινέσεις και δημοψηφίσματα αλλά με γενναίες και σκληρές αποφάσεις που αποδεικνύονται κάποτε σωστές …

Μη μου πείτε ότι ο Βενιζέλος και ο Τρικούπης ρώτησαν τους πολίτες ή έλαβαν (και με ποιο τρόπο;) τη συγκατάθεση ή τη συναίνεση των πολιτών για τις μεγάλες αποφάσεις που εσαεί θα θεωρούμε ευλογημένες.

Τώρα κάνουμε δημοσκοπήσεις και κόντρα δημοσκοπήσεις, κατουριώμαστε επάνω μας μόλις βήξουν τα συνδικάτα, θεωρούμε έγκλημα καθοσιώσεως την «απόλυση» των εργαζομένων ακόμα και όταν κλείνει η εταιρεία (και ποτέ βέβαια δεν επαινούμε τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας), δεν τολμάμε να κλείσουμε ξεπερασμένες δομές, ντρεπόμαστε να πούμε σε κάποιον ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του, ότι κάποιος άλλος είναι καλύτερος, δεν επιτρέπουμε σε κανένα να έχει διαφορετική άποψη και άλλα και άλλα ...

Κύριοι αρμόδιοι, σπίτι σας, στην οικογένειά σας ή στην επιχείρησή σας έτσι θα κάνατε;

Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά: Καταστρέψαμε και τους μηχανισμούς εκπαίδευσης ηγετών (η απλούστερη μορφή της είναι η ίδια η ζωή, αλλά τώρα χρειάζονται και επιστημονικές γνώσεις) και έχουμε δημιουργήσει ένα σύστημα που αποκλείει όλους τους άλλους εκτός των εκλεκτών.

Ήρθε η ώρα να επαναλειτουργήσει το Πρυτανείο με τη δωρεά σίτιση και να τους βάλλουμε όλους μέσα.

Τους σεβόμαστε, σεβόμαστε τα υπερήφανα γηρατειά τους, αλλά τόπο στα νιάτα, στα όνειρά τους και τα λάθη τους. Είναι καλύτερα από τη μούχλα στου «σημερινού συστήματος».