Αποφάσεις φίφτι – φίφτι ή 50-50% επί το Ελληνικότερο …

Χαρακτηριστικό των συγχρόνων κοινωνιών είναι ίσως ο σχεδόν απόλυτος διχασμός των πολιτών γύρω από 2 επιλογές.

Επίσης, πάρα πολλές χώρες έχουν υιοθετήσει λογικά όρια ποσοστών των ψήφων των πολιτών, κάτω από τα οποία πολιτικά κόμματα δεν δικαιούνται εκπροσώπηση στα κοινοβούλια των χωρών. Ποσοστά 2, 3, 4, 5 ακόμα και 10% έχουν θεσπιστεί και είναι απολύτως νόμιμα και τις περισσότερες φορές, λογικά.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Μπορεί να θεωρηθεί λογική, αποδεκτή και τελεσίδικη μια απόφαση που λαμβάνεται με διαφορά σε ποσοστό 2, 3 ή ακόμα και 5%. Είναι οι αποφάσεις της μορφής αυτής, προς όφελος των επιθυμητών και αναγκαίων κοινωνικών εξελίξεων;

Φυσικά κινδυνεύει κανείς να αρχίζει να παίζει τη γνωστή παιδική κολοκυθιά, αλλά το ερώτημα παραμένει και είναι σημαντικό. Για παράδειγμα η απόφαση στο πρόσφατο δημοψήφισμα στο ΗΒ για την παραμονή ή όχι στην ΕΕ, ελήφθη με διαφορά 2% περίπου.

Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, δεδομένου ότι αφορά θέμα μείζονος σημασίας, έχει κινητοποιήσει μεγάλους αριθμούς πολιτών, προσωπικότητες και ηγετικές φυσιογνωμίες που θέτουν ερωτήματα για την αξία της απόφασης και πολλοί θέτουν ευθέως θέμα νέου δημοψηφίσματος.

Λογικά λοιπόν, θα πρέπει να συμφωνείται εκ των προτέρων ένα όριο για την αποδοχής μιας απόφασης, το οποίο θα πρέπει να τίθεται εξ΄ αρχής και σε συμφωνία με όλους τους θεσμικούς φορείς και ίσως τους πολίτες. Άλλωστε οι τεχνολογικές εξελίξεις που έχουν επισυμβεί στα τηλεματικά μέσα, επιτρέπουν εφαρμόσιμες λύσεις.

Ίσως κάποιοι να εγείρουν θέματα δημοκρατικότητας με τα σημερινά ισχύοντα, αλλά επιμένουμε στη συζήτηση της πρότασης που παρουσιάζουμε.