Εγκλήματα και παραγραφή …

 Γίνεται ένα έγκλημα. Ο εγκληματίας για κάποιο λόγο δεν εντοπίζεται, διαφεύγει και δεν αποκαλύπτεται και έτσι το θύμα, οι οικείοι του και οι προσφιλείς του ματαίως περιμένουν  δικαίωση. 

Οι αρμόδιοι περιμένουν στοιχεία για να απαγγείλουν κατηγορίες εναντίον συγκεκριμένων προσώπων, αλλά τα στοιχεία δε έρχονται. Περιμένουν με το ρολόι στο χέρι. Και μόλις σημάνει η ώρα που προσδιορίζεται από τους Νόμους που έχουν ψηφίσει οι εκπρόσωποί του λαού στο Κοινοβούλιο, κλείνουν την υπόθεση και τη βάζουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με τη σφραγίδα ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ.

 

Τα έγκλημα εξακολουθεί να βαραίνει τα θύματα όσα χρόνια και αν περάσουν. Τα τραύματα παραμένουν, ίσως ανεξίτηλα στις καρδίες και στις ψυχές τους. Μερικοί βρίσκουν την ισορροπία τους και αντεπεξέρχονται στις απαιτήσεις της ζωής με σθένος σαν να μην συνέβη το τραγικό γεγονός. Άλλοι καταρρέουν, δε βρίσκουν δυνάμεις να αντισταθούν και γίνονται ζωντανοί νεκροί. Και κανείς ίσως δεν είναι σε θέση να τους βοηθήσει και καταρρέουν, ακόμα και  αν έχουν πόρους για να επιβιώσουν.

 

Αν το θύμα πεθάνει, τα πράγματα είναι εύκολα. Το πώς αντιδρά η κοινωνία δεν «ενδιαφέρει» το θύμα, αλλά αυτούς που μένουν πίσω, τους δικούς του. Τη μάνα του πρωτίστως αν είναι εν ζωή, που στις περισσότερες των περιπτώσεων το φέρει βαρέως και δε συνέρχεται ποτέ.

 

Εγκλήματα κατά της ζωής, μόνιμοι τραυματισμοί, βιασμοί, εξάσκηση βίας ίσως και άλλα εγκλήματα κατά της ζωής και της προσωπικότητας των θυμάτων δεν πρέπει να παραγράφονται ΠΟΤΕ. Αυτό λέει η λογική και αυτό πρέπει να ισχύει. Τα νομικά κατασκευάσματα ανεξάρτητα των λόγων που επικαλούνται οι αρμόδιοι πρέπει να αναπροσαρμοστούν και να γίνουν ανθρώπινα, με σεβασμό στα θύματα.

 

Φθάνει πια με τα δικαιώματα των θυτών και των απάνθρωπων εγκληματιών. Απλά και Κατανοητά;